سفال به عنوان اولین و قدیمی‌ترین ابزار و وسیله مورد نیاز دست‌ساز زندگی بشر و پس از آن شیشه با کمی تأخیر نسبت به سفال، تنها نشانه‌های ماندگاری است که حدوداً از ابتدای دوران نوسنگی با انسان شکل گرفته و با پیشرفت تمدن و توانایی وی تکنولوژی ساخت آن نیز رو به ترقی بوده و حتی تاکنون نیز موارد استفاده روزمره آن از محدوده زندگی ما کاسته نشده است و امروزه نیز سفال نقش خود را به عنوان یکی از دقیق‌ترین وسایل شناخت فرهنگ‌های کهن و تاریخ‌گذاری و ارزیابی فرهنگ‌های گوناگون حفظ نموده است. فراوانی آثار سفالین و توجه خاص علم باستانشناسی به اشیاء سفالین و شیشه‌ای سبب گردیده که نگهداری و بازسازی باقیمانده این آثار که ریشه در تمدن بشری به ویژه در مشرق زمین دارد بسیار با‌اهمیت جلوه‌گر شود؛ و به همین دلیل برای دستیابی به نتیجه رضایتبخش شاید لازم باشد از روش های متداول و یا شیوه های مرمتی جدید استفاده شود و به کارگیری مواد و مصالح گوناگون، روش‌های مختلف استحکام‌بخشی، وصالی و بازسازی و انواع روش‌های حفاظتی آثار سفالی و شیشه‌ای و کاربرد مواد و مصالح مورد استفاده، مورد بحث و نقد و بررسی قرار گیرد تا ضمن مقایسه آنها، بتوان روش مناسب مرمتی را با توجه به شرایط ویژه اثر در نظر گرفت.
در جهت اجرای وظایف محوله از سوی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری کشور و به منظور ارتقاء کمی و کیفی امر حفاظت و مرمت آثار، با تشکیل گروه‌های تخصصی حفاظت و مرمت در پژوهشکده حفاظت و مرمت آثار تاریخی- فرهنگی با هدف تخصصی نمودن فعالیت‌های تحقیقاتی حفاظتی و مرمتی، ایجاد تسهیلات کلان، توسعه در حوزه‌های آموزش، پژوهش، مراقبت و نگهداری آثار، گروه حفاظت و مرمت سفال و شیشه در سال 1379 با وظایف و اهداف زیر شروع به کار کرد.