پروتکل مدیریت گروه اینترنت (IGMP) IGMP ، که در RFC 3376 تعریف شده ، توسط میزبانها و مسیریاب ها برای مبادله اطلاعات عضویت Multicast بر روی LAN استفاده می شود .
IGMP از ماهیت پخشی LAN استفاده می کند تا تکنیکی کارآمد برای تبادل اطلاعات بین چندین میزبان و مسیریاب ها را فراهم نماید .
در حالت کلی ، IGMP دو عملکرد اصلی را حمایت می کند : 1 میزبان ها پیغامهایی به مسیر یاب ها می فرستند تا مشترک یک گروه Multicaset تعریف شده توسط یک آدرس Multicaset شوند یا اشتراک خود را از آن حذف نمایند .
2 مسیریاب ها به صورت دوره ای بررسی می نمایند کدام گروههای Multicaset ، مورد نظر کدام میزبانها می باشند .
IGMP در حال حاضر در روایت 3 قرار دارد .
در IGMPV1 ، میزبانها می توانند به گروه Multicaset ملحق شوند و مسیریاب ها تایمری را برای حذف اشتراک اعضای گروه استفاده می کنند .
IGMPV2 باعث می شود اشتراک یک میزبان به طور مشخص از یک گروه حذف شود .
اولین دو روایت ، ضرورتاً از مدل عملیاتی زیر استفاده نموده اند : گیرنده ها باید مشترک گروههای Multicaset گردند .
مبدأها نیازی به مشترک شدن در گروه های Multicaset ندارند .
هر میزان می تواند ترافیک را به هر گروه Multicaset بفرستد.
این روش بسیار کلی است اما نقاط ضعفی نیز دارد : 1 گسترش گروههای Multicaset آسان است .
حتی اگر فیلترهایی در سطح کاربرد برای حذف بسته های ناخواسته وجود داشته باشد ، این بسته ها هنوز منابع عمده ای را در شبکه و درگیرنده ای که باید آنها را پردازش کند ، مصرف می کنند .
2 ایجاد درخت های توزیع Multicaset مشکل ساز است .
دلیل آن ، مشخص نبودن محل مبدأها می باشد .
3 یافتن آدرس های Multicaset منحصر به فرد سراسری مشکل است .
همیشه این امکان وجود دارد که گروههای Multicaset دیگری ، همان آدرس Multicaset را بکار ببرند .
IGMPv3 این نقاط ضعف را اینگونه مورد توجه قرار می دهد : 1 دادن اجازه به میزبانها برای مشخص نمودن لیست میزبانهایی که از آنها ترافیک یافت می شوکد .
ترافیک از میزبانهای دیگر ،در مسیریاب ها مسدود می شود .
2 دادن امکان به میزبانها برای مسدود نمودن بسته هایی که مبدأ آنها ترافیک ناخواسته می فرستد .
ادامه این بخش ، IGMPv3 را مورد بررسی قرار می دهد .
قالب پیغام IGMP همه پیغامهای IGMP در قالب datagram های IP فرستاده می شود .
روایت فعلی ، دو نوع پیغام تعریف می کند : درخواست عضویت و گزارش عضویت .
پیغام درخواست عضویت توسط مسیریاب Multicaset فرستاده می شود .
سه نوع زیر نوع دارد : یک درخواست عمومی ، برای مشخص نمودن اینکه کدام گروهها اعضایی در یک شبکه دارند ؛ درخواست گروه خاص ،به منظور مشخص نمودن اعضای گروه خاص در شبکه متصل شده استفاده می شود ؛ و درخواست گروه - و - مبدأ خاص ،برای تعیین اینکه آیا هر دستگاه متصل ، خواهان دریافت بسته های ارسالی به آدرس Multicaset خاص ، از هر مبدأ مشخص شده در لیست ،می باشد .
قالب پیغام را نشان می دهد که شامل فیلترهای زیر است: نوع : نوع این پیغام را مشخص می کند .
حداکثر زمان پاسخ : مشخص کننده حداکثر زمان مجاز قبل از ارسال گزارش پاسخ در واحد ثانیه است .
checksum : کد آشکار کننده خطای محاسبه شده به صورت جمع متمم یک 16 بیتی همه کلمات 16 بیتی در پیغام می باشد .
برای انجام محاسبه ، فیلد cheksum با صفر مقدار اولیه داده می شود .
این همان الگوریتم Checksum استفاده شده در Ipv4 است .
آدرس گروه : برای پیغام درخواست عمومی ، صفر است ؛ زمانی که درخواست گروه - مبدأ خاص ارسال می شود، آدرس معتبر گروه multicast در IP.
پرچمS: با یک شدن آن، به همه مسیریاب های گیرنده multicast اعلام می‌کند که آنها باید به روزآوری های معمول تایمر را که با دریافت درخواست انجام می دهند، کنار بگذارند.
(querier's robustness variable)QRV: اگر غیر صفر باشد، فیلد QRV حاوی مقدار RV استفاده شده توسط فرستنده درخواست است.
مسیریاب ها مقدار RV را از جدیدترین درخواست دریافت شده، به عنوان مقدار RV خود استفااده می کنند، مگر اینکه جدیدترین RV دریافت شده، صفر باشد، که در این حالت، گیرنده ها مقدار پیش فرض یا مقدار بدست آمده آماری را استفاده می کنند.
این RV نشان می دهد که چند دفعه یک میزبان یک میزبان یک گزارش را مجدد ارسال کند تا مطمئن شود توسط هر مسیر یاب multicast از بین نمی رود.
(querier's querier internal code)QQIC: مقدار QI(بازه درخواست) استفاده شده توسط فرستنده درخواست را مشخص می کند، که تایمری برای فرستادن چندین درخواست است.
مسیریابهای multicast که فرستنده درخواست جاری نمی باشند، مقدار QI را از جدیدترین درخواست دریافت شده؛ صفر باشد در این حالت، مسیریاب های دریافت کننده، از مقدار پیش فرض QI استفاده می کنند.
تعداد مبدأها: مشخص می کند که چه اعداد آدرس مبدأ در این پرس و جو موجود است.
این مقدار فقط برای درخواست گروه- و مبدأ خاص، غیر صفر است.
آدرسهای مبدأ: اگر تعداد مبدأها N باشد، در این صورت Nآدرس 32 بیتی unicast به پیغام افزوده می شود.
یک گزارش عضویت شامل فیلدهای زیر است: نوع: نوع این پیغام را مشخص می کند.
Checksum:کد آشکار کننده خطایی است که به صورت جمع متمم یک 16 بیتی تمام کلمات 16 بیتی در پیغام محاسبه می شود.
تعداد رکوردهای گروه: تعداد رکوردهای گروه موجود در این گزارش را مشخص می کند.
یک رکود گروه شامل فیلدها است.
نوع رکورد: این نوع رکورد را تعریف می کند، همانگونه که توضیح داده خواهد شد.
طول داده کمکی: طول فیلد داده کمکی بر حسب کلمات 23 بیتی است.
تعداد مبدأها: مشخص می کند چخ تعداد آدرس مبدأ در این رکورد وجود دارد.
آدرس multicast: آدرس IP multicast که این رکورد به آن تعلق دارد.
آدرسهای مبدأ: اگر تعداد منبع ها N باشد، در این صورت، N آدرس unicast 32 بیتی به این پیغام اضافه می شود.
داده کمکی: اطلاعات اضافی موجود در این رکورد است.
در حال حاضر، مقادیر داده کمکی تعریف نشده است.
عملکرد IGMP هدف هر میزبان در استفاده از IGMP، شناساندن خود به عنوان عضوی از یک گروه با آدرس multicast مشخص، به میزبان های دیگر LAN و همه مسیریاب های LAN می باشد.
IGMP Pv3، این توانایی را به میزبان ها می دهد که عضویت گروه را همراه با توانایی های فیلتر نمودن نسبت به مبدأها، اعلام نماید.
میزبان می تواند اعلام کند که می خواهد ترافیک را از همه منابع فرستنده به یک گروه، به جز برخی منابع خاص (مود EXCLUDE) دریافت نماید؛ یا می خواهد ترافیک را فقط از برخی منابع خاص ارسال کننده به گروه(مود INCLUDE) دریافت کند.
به منظور الحجاق شدن به گروه، میزبان، پیغام گزارش عضویت IGMP را می فرستد، که در آن، فیلد آدرس گروه، آدرس multicast آن گروه می باشد.
این پیغام در یک IP diagram با همان آدرس مقصد ,ulticast فرستاده می شود.
به عبارت دیگر، فیلد آدرس گروه در پیغام IGMP و فیلد آدرس مقصد سرآمد IP بسته بندی کننده، مشابه هستند.
همه میزبانهایی که در حال حاضر اعضای این گروه multicast می باشند، این پیغام را دریافت خواهند نمود و در مورد عضو جدید گروه اطلاع می یابند.
هر مسیریاب متصل به این LAN، باید به تمام آدرسهای IP multicast گوش دهد تا همه گزارشات را بشنود.
به منظور حفظ لیست جاری معتبر حاوی آدرسهای گروه های فعال، یک مسیریاب multicast به صورت دوره ای پیغام درخواست عمومی IGMP را صادر می نماید که در یک IP diagram با آدرس Multicast همه میزبانها فرستاده می شود.
هز میزبانی که هنوز می خواهد عضوی از یک یا چند گروه multicast بماند، باید datagram هایی را با آدرس همه میزبانها بخواند.
هنگامی که چنین میزبانی، این درخواست را دریافت می کند، باید با پیغام گزارش برای هر گروهی که برای آن ادعای عضویت می‌کند، پاسخ دهد.
توجه داشته باشید که مسیریاب multicast نیازی به دانستن مشخصه هر میزبان در گروه ندارد.
در عوض، نیاز دارد بداند که حداقل یک عضو گروه هنوز فعال است.
بنابراین، هز میزبان در گروهی که درخواستی را دریافت می کند، تایمری را با تأخیری تصادفی مقدار می دهد.
هز میزبانی که ادعای عضویت میزبان دیگر را در آن گروه می‌شنود، از گزارش خود صرف نظر می کند.
اگر گزارش دیگری شنیده نشود و تایمر به انتها برسد، میزبان گزارشی را ارسال می‌کند.
با این طرح، فقط یک عضو هر گروه باید گزارش را برای مسیریاب multicast تهیه کند.
هنگامی که یک میزبان گروهی را ترک می کند، پیغام ترک گروه را به همه مسیریاب‌هایی با آدرس multicast ایستا می فرستد.
این عمل با فرستادن پیغام گزارش با امکان EXCLUDE و لیست آدرسهای مبدأ تهی انجام می گیرد؛ یعنی، همه مبدأها باید حذف شوند، و به طور مؤثر گروه را ترک می کند.
هنگامی که مسیریاب چنین پیغامی را برای گروهی دریافت می کند که اعضایی برای گروه در رابط پذیرش قرار دارند، نیاز دارد بداند آیا اعضای دیگری برای گروه باقی مانده اند.
برای این منظور، مسیریاب، پیغام درخواست گروه خاص را بکار می برد.
مسیریاب، پیغام درخواست گروه خاص را بکار می برد.
عضویت گروه با Ipv6 IGMP برای عملکرد با Ipv4 تعریف شده و از آدرسهای 32 بیتی استفاده می کند.
اینترنت های Ipv6 عملکرد را نیاز دارند.
به جای تعریف روایت مجزایی از IGMP برای Ipv6، عملکرد آن در روایت جدید پروتکل کنترل پیغام اینترنت (ICMPv6) قرار گرفته است.
ICMv6 شامل همه عملکرد ICMv4 و IGMP می باشد.
برای حمایت از Multicast، ICMPv6 شامل درخواست عضویت گروه و پیغام گزارش عضویت گروه می باشد، که مشابه IGMP استفاده می شود.
پروتکل مسیریاب مسیریاب های ایننرنت، مسئول دریافت و هدایت بسته ها از طریق مجموعه شبکه های متصل به یکدیگر می باشند.
هر مسیریاب، تصمیم مسیریابی را بر مبنای آگاهی از توپولوژی و شرایط ترافیک و تأخیر در ایننرنت انجام می دهد.
در یک اینترنت ساده، یک طرح ثابت مسیریابی امکان پذیر است.
در اینترنت های پیچیده تر، درجه ای از همکاری پویا بین مسیریاب ها لازم است.
در حالت خاص، مسیریاب باید از بخشی از شبکه که دچار شکست شده است اجتناب نماید و همچنین باید از بخشی که دچار ازدحام می باشد نیز صرف نظر کند.
به منظور انجام چنین تصمیمات مسیریابی پویایی، مسیریاب ها اطلاعات مسیریابی را با استفاده از پروتکل مسیریابی خاص برای آن منظور، مبادله می نمایند.
اطلاعاتی در مورد وضعیت اینترنت، بر حسب اینکه کدام شبکه ها می توانند با کدام مسیریاب قابل دسترسی باشند، و خصوصیات تأخیر مسیریاب های گوناگون، مورد نیاز است.
با در نظر گرفتن تابع مسیریابی، متمایز نمودن این دو مفهوم دارای اهمیت است: اطلاعات مسیریابی: اطلاعاتی است در مورد توپولوژی و تأخیرها در اینترنت.
الگوریتم مسیریابی: تلگوریتم استفاده شده برای گرفتن تصمیم مسیریابی برای datagram خاص، بر مبنای اطلاعات مسیریابی جاری می باشد.
سیستم های خودکار به منظور ادامه بحث پروتکل های مسیریابی، نیاز به معرفی مفهوم سیستم خودکارذاست.
سیستم خودکار (as) خصوصیات زیر را از خود نشان می دهد: 1- ی; AS، مجموعه ای از مسیریاب ها و شبکه ها است که توسط یک سازمان مدیرینت می شوند.
2- یک AS شامل گروهی از مسیریاب ها است که اطلاعات را از طریق پروتکل مبادله می نمایند.
3- به جز در زمان شکست، یک AS مرتبط می باشد(بر حسب مفهوم مرتبط در توری گراف)؛ یعنی، مسیری بین هر زوج گروه وجود دارد.
یک پروتکل مسیریابی مشترک، که به عنوان پروتکل مسیریاب داخلی (IRP) شناخته می شود، اطلاعات مسیریابی را بین مسیریاب های داخلی AS عبور می دهد.
این پروتکل در AS استفاده می شود و نیازی به پیاده سازی در خارج از سیستم ندارد.
این انعطاف به IRP ها امکان می دهد به کاربردها و نیازهای خاص متعلق باشند.
به هر حال ممکن است اینترنت با بیش از یک AS ساخته شود.
برای مثال، تمام LAN های یک سایت، مانند مجموعه اداری یا کمپینگ، می توانند توسط مسیریاب ها متصل شوند تا یک AS را تشکیل دهند.
این سیستم می تواند از طریق یک شبکه گسترده، به AS های دیگر متصل شود.
حالت، الگوریتم های مسیریابی و اطلاعات جداول مسیریابی استفاده شده توسط مسیریابهای AS های مختلف، ممکن است متفاوت باشد.
به هر حال، مسیریاب های یک AS نیازمند یک سطح حداقل از اطلاعات مربوط به شبکه‌های قابل دسترسی در خارج از سیستم می باشند.
به پروتکل استفاده شده به منظور عبور اطلاعات مسیریابی بین مسیریاب ها در AS های متفاوت، پروتکل مسیریاب خارجی (ERP) گفته می شود.
می توان انتظار داشت که ERP نیاز به عبور دادن اطلاعات کمتری نسبت به IRP به دلایل زیر داشته باشد.
اگر یک datagram قرار باشد از یک میزبان در یک AS به میزبانی در AS دیگر انتقال یابد، یک کسیریاب در سیستم اول، فقط نیازمند تعیین AS مقصد و طرح مسیری برای رسیدن به آن سیستم مقصد خواهد بود.
با وارد شدن data gram به as مربوط نمی باشد، و چیزی در مورد جزئیات مسیر دنبال شده در AS مقصد نمی داند.
در ادامه این بخش، نگاهی داریم به مهمترین مثالهای این دو نوع پروتکل مسیریابی: BGP و OSPF.
اما اول، نگاهی به راه دیگر مشخص نمودن پروتکل های مسیریابی مفید است.
گرایشهای مسیریابی پروتکل های مسیریابی اینترنت، یکی از سه شیوه جمع آوری و استفاده از اطلاعات مسیریابی را بکار می گیرند: مسیریابی بردار- فاصله، مسیریابی حالت- اتصال، و مسیریابی بردار- مسیر یابی بردار- فاصله نیازمند این است که هر گره (مسیریاب یا میزبانی که پروتکل مسیریابی را پیاده سازی می نماید)، اطلاعات را با گره های همسایه مبادله نماید.
اگر دو گروه هر دو به طور مستقیم به یک شبکه متصل باشند همسایه هستند.
به این منظور، هر گره، برداری از ارزش اتصالات برای هر شبکه متصل شده به طور مستقیم، و بردار فاصله و بردار گام بعدی را برای هر مقصد نگهداری می کند.
پروتکل اطلاعات مسیریابی نسبتاً ساده (RIP) از این شیوه استفاده می کند.
مسیریابی بردار- فاصله نیازمند انتقال میزان قابل توجهی اطلاعات توسط هر مسیریاب می‌باشد.
هر مسیریاب باید بردار فاصله را به همه همسایگانش بفرستد.
آن بردار حاوی ارزش مسیر تخمینی به همه شبکه ها در این پیکربندی است.
علاوه بر آن، هنگامی که تغییر عمده ای در ارزش یک اتصال انجام می گیرد، یا زمانی که یک اتصال قابل دسترس نمی باشد، زمان قابل توجهی برای انتشار این اطلاعات از طریق اینترنت لازم است.
مسیریابی حالت- اتصال، برای غلیه بر نقاط ضعف مسیریابی بردار- فاصله طراحی گردید.
هنگامی که مسیریاب آماده سازی می شود، ارزش اتصال در هر یک از رابط‌های شبکه خود را مشخص می کند.
سپس، این مسیریاب این مجموعه ارزش های اتصالات را به همه مسیریاب ها در توپولوژی اینترنت اعلام می کند، و نه فقط به مسیریاب های همسایه خود.
از آن زمان، این مسیریاب، بر ارزشهای اتصالات خود نظارت دارد.
هر زمان که تغییر عمده ای صورت گیرد (افزایش یا کاهش عمده ارزش اتصال، ایجاد اتصال جدید، غیر قابل استفاده شده اتصال جاری)، این مسیریاب مجدد مجموعه ارزشهای اتصالات خود را به همه مسیریاب ها در آن پیکربندی اعلام می کند.
چون هر مسیریاب ارزش اتصالات همه مسیریاب های آن پیکربندی را دریافت می کند، می‌تواند یک توپولوژی از کل پیکربندی بسازد و سپس کوتاه ترین مسیر را به هر شبکه مقصد، محاسبه نماید.
با انجام این عمل، این مسیریاب می تواند جدول مسیریابی خود را بسازد، و اولین گام به هر مقصد را لیست نماید.
چون مسیریاب نمایشی از کل شبکه دارد، از رواست توزیع شده الگوریتم مسیریابی، همانگونه که در مسیریابی بردار- فاصله انجام می گیرد، استفاده نمی کند.
در عوض، مسیریاب می تواند هر الگوریتم مسیریابی را برای مشخص نمودن کوتاه ترین مسیرها بکار ببرد.
در عمل، الگوریتم Dijkstra استفاده می شود.
پروتکل اولین کوتاه ترین مسیر باز (OSPF)، مثالی است از نوعی پروتکل مسیریابی که از مسیریابی حالت- اتصال استفاده می کند.
نسل دوم الگوریتم مسیریاب برای ARPANET نیز از این روش استفاده می کند.
هر دو روش حالت- اتصال و بردار- فاصله، برای پروتکل های مسیر یاب داخلی استفاده شده اند.
این روشها برای پروتکل مسیریاب خارجی مؤثر نمی باشند.
در پروتکل مسیریابی بردار- فاصله، هر مسیریاب، به همسایگانش، برداری را می فرستد که هر شبکه فایل دسترسی توسط آن را، همراه با معیار فاصله مربوط به مسیری به آن شبکخ، لیست نموده است.
هر مسیر یاب، یک پایگاه داده مسیریابی بر مبنای این به روزآوری های همسایگانش می سازد، اما مشخصه مسیریاب ها و شبکه های میانی در هر مسیر خاص را نمی داند.
دو مشکل با این روش برای پروتکل مسیریاب خارجی وجود دارد: 1-پروتکل بردار- فاصله فرض می کند که همه مسیریاب ها یک معیار مشترک فاصله را دارند که با آن در مورد ازجحیت های مسیریاب قضاوت می کنند.
این حالت در بین ASهای مختلف برقرار نیست.
اگر مسیریاب های متفاوتی، معانی متفاوتی به یک معیار نسبت دهند، امکان ایجاد مسیرهایی پایدار، و بدون حلقه ممکن است وجود نداشته باشد.
2-یک AS ممکن است اولویت های متفاوتی با AS های دیگر داشته باشد و ممکن است محدودیت هایی داشته باشد که استفاده از AS های خاص دیگر را منع نماید.
الگوریتم بردار- فاصله، اطلاعاتی را در مورد AS هایی که در یک مسیریاب ملاقات خواهند شد، ارائه نمی دهد.
در یک پروتکل مسیریابی حالت- اتصال، هر مسیریاب، معیارهای اتصال خود را به همه مسیریاب های دیگر اعلام می کند.
هر مسیریاب، تصویری از توپولوژی کامل این پیکربندی می سازد و سپس محاسبه مسیریابی را انجام می دهد.
این شیوه نیز اگر در پروتکل مسیریاب خارجی بکار رود مشکلاتی دارد: 1-AS های متفاوت ممکن است از معیارهای متفاوتی استفاده کنند، و محدودیت های متفاوتی داشته باشند.
اگرچه پروتکل حالت- اتصال، به مسیریاب اجازه ساختن تصویری از تمام توپولوژی نمی دهد، معیارهای استفاده شده، ممکن است از یک AS به دیگری متفاوت باشند، و اجرای الگوریتم مسیریابی یکنواخت را غیر ممکن نمایند.
2-هجوم اطلاعات حالت اتصال به همه مسیریاب های پیاده کننده پروتکل مسیریاب خارجی در چندین AS، ممکن است قابل کنترل نباشد.
راه دیگر، به نام مسیریابی بردار- مسیر، معیارهای مسیریابی را کنار می گذارد و فقط اطلاعاتی را فراهم می کند در مورد اینکه کدام شبکه ها می توانند توسط یک مسیریاب قابل دسترس باشند، و AS هایی که باید برای رسیدن به آنها گذر کنند.
این شیوه با الگوریتم بردار- فاصله متفاوت است، از دو جنبه: اول، روش بردار- مسیر، شامل تخمین فاصله یا ارزش نیست.
دوم، هر بلوک از اطلاعات مسیریابی، همه AS های ملاقات شده به منظور رسیدن به شبکه مقصد توسط این مسیریاب را لیست می نماید.
چون یک بردار مسیر، AS هایی را لیست می کند که یک datagram باید از آنها عبور کند، اگر این مسیریاب را دنبال نماید، این اطلاعات مسیر باعث می شود مسیریاب، سیاست مسیریابی را اجرا کند.
یعنی، مسیریاب ممکن است تصمیم بگیرد از مسیر خاصی اجتناب نماید تا مانع عبور از طریق یک AS خاص شود.
برای مصال، اطلاعاتی که محرمانه است، ممکن است به AS های خاص محدود شود.
یا یک مسیریاب ممکن است اطلاعاتی در مورد کارایی یا کیفیت بخشی از اینترنت داشته باشد که در یک AS قرار دارد و باعث می شود این مسیریاب از آن AS اجتناب نماید.
مثالهایی از معیارهای کارایی یا کیفیت عبارتند از سرعت اتصال، ظرفیت، تمایل به ازدحام، کیفیت کلی عملکرد.
معیار دیگری که می تواند استفاده شود، به حداقل رساندن تعداد AS های میانی است.
پروتکل گذرگاه مرزی پروتکل گذرگاه مرزی (BGP) برای استفاده به همراه اینترنت هایی توسعه داده شد که مجموعه TCP/IP را بکار می گیرند، اگرچه این مفاهیم برای هر اینترنت قابل بکارگیری هستند.
BGP به پروتکل مسیریاب خارجی مطلوب برای اینترنت تبدیل شده است.
توابع BGP طراحی شد تا به مسیریاب ها، که در این استاندارد گذرگاه ها نامیده می شوند، در سیستم های خودکار (Ass) متفاوت اماکان دهد در تبادل اطلاعات مسیریابی همکاری نمایند.
این پروتکل بر اساس پیغامهایی عمل می کند که در اتصالات TCP ارسال می شوند.
روایت جاری BGP، با نام BGP-4 (RFC 1771) شناخته می شود.
سه رویه تابعی در BGP وجود دارد: تعیین همسایه قابلیت دسترسی همسایه قابلیت دسترسی شبکه دو مسیریاب اگر به یک شبکه متصل شده باشند، همسایه هستند.
اگر این دو مسیریاب در دو سیستم خودکار متفاوت قرار داشته باشند، ممکن است بخواهند اطلاعات را مبادله نمایند.
برای این منظور، اول لازم است که تعیین همسایه را انجام دهد.
در نتیجه، تعیین همسایه زمانی انجام می شود که دو مسیریاب همسایه در دو سیستم خودکار متفاوت، در مبادله اطلاعات مسیریابی به طور منظم توافق داشته باشند.
یک رویه رسمی، تعیین همسایه مورد نیاز می باشد زیرا یکی از این مسیریاب ها ممکن است تمایل به شرکت نمودن نداشته باشد.
برای مثال، مسیریاب ممکن است بار بیش از حد داشته باشد و نخواهد مسئول ترافیک ورودی از سیستم خارجی گردد.
در فرآیند تعیین همسایه، یک مسیریاب، پیغام درخواستی را به دیگری می فرستد، که ممکن است آن را بپذیرد یا مردود نماید.
این پروتکل، چگونگی دستیابی مسیریاب به آدرس یا حتی وجود مسیریاب دیگر را مورد توجه قرار نمی دهد.
همچنین، چگونگی تصمیم گیری برای نیاز به تبادل اطلاعات مسیریابی با آن مسیریاب خاص را نیز شامل نمی شود این موارد باید در زمان پیکربندی یا توسط دخالت فعال مدیر شبکه مشخص گردند.
به منظور انجام عمل تعیین همسایه، یک مسیریاب، پیغام Open را به دیگری می فرستد.
اگر مسیریاب مقصد، این درخواست را بپذیرد، پیغام keepalive را در پاسخ بر می گرداند.
پس از برقراری رابطه همسایگی، رویه قابلیت دسترسی همسایه استفاده می شود تا این رابطه را حفظ نماید.
هر یک از طرفین نیازمند اطمینان یافتن از وجود طرف دیگر و حضور داشتن در رابطه همسایگی می باشند.
برای این منظور، این دو مسیریاب به طور دوره ای پیغامهای keepalive را برای یکدیگر صادر می نمایند.
آخرین رویه مشخص شده توسط BGP.
قابلیت دسترسی شبکه است.
هر مسیریاب، پایگاه داده ای از شبکه ها را نگهداری می کند که می تواند به آنها دسترسی داشته باشد و مسیر انتخابی برای رسیدن به هر شبکه را نیز مشخص می کند.
هر زمان که تغییری در این پایگاه داده انجام گیرد، مسیریاب، پیغام به روز آوری را صادر می کند که بین همه مسیریاب های دیگر پیاده کننده BGP پخش می گردد.
چون پیغام به روزآوری پخش می شود، همه مسیریابهای BGP می توانند اطلاعات مسیریابی خود را ایجاد و حفظ نمایند.
پیغامهای BGP هر پیغام با سرآمدی به طول 19-octet حاوی سه فیلد شروع می شود، همانگونه که توسط بخش سایه دار هر پیغام در این شکل نشان داده شده است: علامت: برای تعیین اعتبار رزرو شده است.
فرستنده می تواند مقداری را در این فیلد قرار دهد که به عنوان بخشی از مکانیزم تعیین اعتبار استفاده می شود تا گیرنده را مجبور به بازبینی مشخصه فرستنده نماید.
طول: طول پیغام بر حسب تعداد octet می باشد.
نوع: نوع پیغام: keepalive, notification, update, open به منظور دستیابی به یک همسایه، مسیریاب ابتدا یک اتصال TCP با مسیریاب همسایه مورد نظر باز می کند .
سپس پیغام Open می فرستد.
این پیغام، یک AS را مشخص می کند که فرستنده به آن متعلق می باشد و آدرس IP آن مسیریاب را فراهم می نماید.
همچنین شامل پارامتر زمان نگهداری است، که تعداد ثانیه هایی را نشان می دهد که فرستنده برای مقادیر تایمر نگهدارنده پیشنهاد می کند.
اگر گیرنده برای باز نمودن رابطه همسایگی آمادگی داشته باشد، مقدار تایمر نگهدارنده را که حداقل زمان نگهداری خود و زمان نگهداری پیغام Open می باشد، محاسبه می نماید.
این مقدار محاسبه شده، حداکثر ثانیه هایی است که می تواند بین دریافت متوالی پیغامهای keepalive و update توسط فرستنده سپری شود.
پیغام keepalive فقط شامل یک سرآمد است.
هر مسیریاب، این پیغامها را به هر یک از طرف های نظیر خود می فرستد تا از انقضای مدت تایمر جلوگیری نماید.
اطلاعاتی در مورد یک مسیر از طریق اینترنت.
این اطلاعات برای افزوده شدن به پایگاه داده هر مسیریاب گیرنده آن در دسترس می باشد.
لیستی از مسیریاب هایی که قبلاً توسط این مسیریاب به آنها اعلام شده که در حال خارج شدن هستند.
پیغام update می تواند حاوی یک یا هر دو نوع اطلاعات باشد.
اطلاعاتی در مورد یک مسیر از طریق شبکه شامل سه فیلد است: فیلد اطلاعات قابلیت دسترسی لایه شیک (NLRI)، ویژگی های طول کل مسیر، و فیلد ویژگی های مسیر.
فیلد NLRI شامل لیستی از شناسه های شبکه های است که می توانند توسط این مسیریاب قابل دسترسی باشند.
هر شبکه توسط آدرس IP خود شناسایی می شود، که در واقع بخشی از آدرس IP کامل اسا.
بخاطر آورید که آدرس IP کمیتی 32 بیتی است به شکل (میزبان، شبکه).
بخش سمت چپ یا پیشوند این کمیت، شبکه خاص را مشخص می کند.
فیلد ویژگی های مسیر حاوی لیستی از ویژگی هایی است که برای این مسیر خاص بکار گرفته می شوند.
ویژگی های تعریف شده عبارتند از: origin:نشان می دهد که آیا این اطلاعات توسط پروتکل مسیریاب داخلی (برای مثال، OSPF) یا توسط پروتکل مسیریاب خارجی (در حالت خاص، BGP) تولید شده است.
As- path: لیستی از AS هایی که برای این مسیر یاب پیموده می شوند.
Next- Hop: آدرس IP مسیریاب مرزی که باید به عنوان گام بعدی به مقصدهای لیست شده در فیلد NLRI استفاده شود.
Multi- Exit- Disc: به منظور انتقال برخی اطلاعات در مورد مسیریاب های داخلی AS استفاده می شود.
در ادامه این بخش توضیح داده خواهد شد.
Local- pref: توسط یک مسیریاب به منظور دادن اطلاع به مسیریاب های دیگر همان AS، در مورد درجه ارجحیت برای یک مسیر خاص استفاده می شود.
برای مسیریابهای دیگر در AS های دیگر بی اهمیت است.
Atomic- Aggregate, Aggregator: این دو فیلد، مفهوم تجمع مسیر را پیاده‌سازی می کنند.
در نتیجه، اینترنت و فضای آدرس متناظر آن می توانند به طور سلسله مراتبی (یعنی درختی) سازماندهی شوند.
در این حالت، ادرسهای شبکه در دو یا چند بخش سازماندهی می گردند.
همه شبکه هایی با یک زیر درخت مشخص، در بخش جزئی از آدرس اینترنت مشترک می باشند.
با استفاده از این آدرس جزئی مشترک، میزان اطلاعاتی که باید در NLRI مبادله شود، تا حد زیادی کاهش می یابد.
صفت AS- Path در واقع به دو منظور استفاده می شود.
چون AS هایی که یم datagram باید از آنها عبور کند را لیست می کند، در صورتی که این مسیررا دنبال نماید، اطلاعات AS- Path باعث می شود مسیریاب سیاست های مسیریابی را پیاده‌سازی نماید.
یعنی، یم مسیریاب ممکن است تصمیم بگیرد از مسیر خاص اجتناب نماید تا مانع عبور از AS خاص گردد.
برای مثال، اطلاعات محرمانه، به انواع خاصی از ASها محدود می شوند.
یک مسیریاب ممکن است اطلاعاتی در مورد کارایی یا کیفیت بخشی از اینترنت موجود در AS داشته باشد، که این اطلاعات باعث می شود این مسیریاب از آن AS اجتناب نماید.
مثالهایی از معیارهای کارایی یا کیفیت عبارتند از سرعت اتصال، ظرفیت، تمایل، به ازدحام، و کارایی کلی عملکرد.
دومین نوع اطلاعات به روزآوری، خروج یک یا چند مسیریاب است.
در این حالت، مسیریاب توسط آدرس IP شبکه مقصد مشخص می شود.
در نهایت، پیغام مطلع سازی زمانی فرستاده می شود که شرط خطا آشکار شود.
خطاهای زیر ممکن گزارش شوند: خطای سرآمد پیغام: شامل خطاهای تعیین اعتبار و خطاهای نحوی است.
خطای پیغام آزاد: شامل خطاهای نحوی و امکان هایی است که در یک پیغام آزاد تشخیص داده نشده اند.
این پیغام می تواند برای نشان دادن غیر قابل قبول بودن زمان توقف پیشنهادی در پیغام Open غیر قابل نیز بکار رود.
خطای پیغام Update: شامل خطاهای شکل نحوی و اعتبار در پیغام Update می باشد.
به آخر رسیدن تایمر توقف: اگر مسیریاب فرستنده، هر یک از پیغامهای keepalive، Update، یا Notification را به طور متوالی دریافت نکند، این خطا منتقل شده و ارتباط بسته می شود.
خطای ماشین حالت متناهی: شامل هر خطای رویه ای است.
رها نمودن: توسط مسیریاب استفاده می شود تا یک اتصال با مسیریاب دیگر را، در صورت عدم وجود خطای دیگر، ببندد.
تبادل اطلاعات مسیریابی BGP ضرورت BGP، تبادل اطلاعات مسیریابی بین مسیریاب های موجود در چندین AS است.
این فرآیند می تواند کاملاً پیچیده باشد.
در آنچه در ادامه می آید، مرمری ساده شده ارائه می گردد.
مسیریاب RI را در سیستم خودکار1 (AS1) در شکل (5-19) در نظر بگیرید.
برای شروع، مسیریابی که BGP را پیاده سازی می کند، یک پروتکل مسیریابی داخلی را نیز پیاده سازی می نماید، مانند OSPF.
با استفاده از OSPF، R1 می تواند اطلاعات مسیریابی را با مسیریاب های دیگر داخل AS1 مبادله نماید و تصویری از توپولوژی شبکه ها و مسیریاب های AS1 ایجاد کند و جدول مسیریابی را بسازد.
سپس، R1 می تواند یک پیغام به روزآوری به R5 در AS2 صادر کند.
پیغام به روزآوری شامل این اجزاء است: As- path: مشخصه AS1 إثطف-آخح: آدرس Ip مربوط به R1.
NLRI: لیستی از همه شبکه ها در AS1.
این پیغام، R5 را مطلع می نماید که همه شبکه های لیست شده در NLRI از طریق R1 دسترسی هستند و تنها سیستم خودکار پیمایش شده، AS1 است.
اینک فرض کنید که R5 نیز رابطه همسایگی با مسیریاب دیگری در سیستم خودکار دیگر دارد، مثلاً R9 در AS3.
R5 اطلاعات دریافتی را از R1 به R9 در پیغام جدید Update هداینت می کند.
این پیغام شامل موارد زیر است: AS- Path: لیتسی از شناسه ها {AS1, AS2} Next- Hop: آدرس IP مربوط به R5.
NLRI: لیستی از همه شبکه ها در AS1 این پیغام، R9 را مطلع می سازد که همه شبکه های لیست شده در NLRI از طریق R5 قابل دسترسی هستند و اینکه سستم های خودکار پیمایش شده، AS2 و AS1 می باشند.
R9 باید اینک تصمیم بگیرد که آیا این همان مسیر ترجیح داده شده به شبکه های لیست شده است.
معماری سرویس های مجتمع : به منظور برآورده ساختن نیازها برای سرویس هایی بر مبنای QoS ، IETF مجموعه استانداردهایی را با عنوان کلی معماری سرویس های مجتمع (ISA)توسعه م یدهد .
ISA به قصد فراهم نمودن انتقال QoS بر روی اینترنت‌هایی بر مبنای IP طراحی شده است ، و تحت عنوان RFC 1633 شناخته شده است ، در حالی که چندین سند دیگر برای تکمیل جزئیات آن توسعه داده شده اند .
قبلاً ، چندین فروشنده بخش هایی از ISA را در مسیریاب ها و نرم افزار سیستم پایانی توسعه داده اند .
این بخش مروری دارد بر ISA .
ترافیک اینترنت ترافیک در شبکه یا اینترنت می تواند به دو دسته وسیع تقسیم گردد : برگشت پذیر و برگشت‌ناپذیر ملاحظه ای در موردنیازهای متفاوت آنها ، نیاز برای معماری اینترنت ارتقاء یافته را واضح می سازد .
ترافیک برگشت پذیر ترافیک برگشت پذیر می تواند در محدوده ای وسیع تنظیم شود ، تا تأخیر و بازدهی خروجی را در اینترنت تغییر دهد و هنوز نیازهای کاربردهای خود را برآورده کند .
این همان نوع متداول ترافیک حمایت شده در اینترنت‌هایی بر مبنای TCP/IP و نوعی ترافیک است که اینترنت برای آن طراحی شده است .
کاربردهایی که چنین ترافیکی را تولید می کنند معمولاً از TCP یا UDP به عنوان پروتکل انتقال استفاده می کنند .
در حالت UDP ، این کاربرد تمام ظرفیت قابل دسترسی را ، تا سرعتی که آن کاربرد داده تولید می کند، استفاده می نماید.
در TCP، این کاربرد تمام ظرفیت قابل دسترسی را استفاده می کند، تا حداکثر سرعتی که گیرنده مبدأ- به- مقصد می تواند داده بپذیرد.
در TCP، ترافیک بر روی هر یک از اتصالات، با کاهش سرعت تغذیه داده ها به شبکه، برای ازدحام تنظیم می شود.