همه کاربران کامپیوتر مطمئناً با حافظه های جانبی مخصوص و مورد علاقه خودشان به صورت مداوم سر و کار دارند. از آنجایی که امکان ارسال و انتقال اطلاعات و فایل ها همواره از طریق شبکه های محلی و داخلی بین کامپیوترها و همچنین در سطح وسیع تر بین شهرها و کشورها وجود ندارد، این نیاز احساس می شود که حافظه هایی مانند فلاپی دیسک، لوح فشرده یا CD، Tapeها یا نوارهای ویدئویی و صوتی و نیز حافظه های سریع مانند Pen Driveها و انواع Flash Diskها، به حیات خود ادامه دهند و مدام تحول یابند.
اما گاهی اوقات حافظه های جانبی و افزودنی که محبوب ترین و رایج ترین آنها در حال حاضر نیز CD یا لوح فشرده محسوب می شود، کفاف میزان اطلاعات مورد نیاز برای انتقال را نمی دهد و نمی توان روی آن حساب خاصی باز کرد. Compact Diskها که در حال حاضر بیشترین حجم ممکن برای ذخیره اطلاعات در آنها، ۷۰۰ مگابایت است، هیچ گاه قادر نیستند اطلاعات حیاتی و ضروری هارددیسک یک کامپیوتر را به طور کامل به دستگاه دیگری انتقال بدهند و برای این مقصود باید از چندین واحد آنها استفاده کرد.
از سوی دیگر با رایج شدن استفاده از کامپیوترهای قابل حمل یا Laptop و انواع Notebookها، روش های قدیمی و سنتی مانند انتقال هارد به هارد اطلاعات هم ممکن نیست و کاربری که می خواهد برای مثال ۱۰ گیگابایت داده و فایل خود را از یک کامپیوتر به کامپیوتر دیگری انتقال دهد، باید حداقل از ۱۰ عدد سی دی استفاده کند و این کار علاوه بر هزینه بر بودن، زمان بسیار بالایی نیز تلف می کند.
در اوایل دهه ۱۹۹۰ مردم جهان با مفهوم جدیدی آشنا شدند که تحولی در دنیای ارتباطات و فناوری اطلاعات بود و امواج گسترش آن نیز چند سالی است که به کشور ما رسیده و کاربران ایرانی را تحت تاثیر قرار داده است.
● DVD که اختصاری برای عبارت
Digital Versatile Disk یا دیسک گردان دیجیتال است، در حال حاضر محبوب ترین حافظه جانبی برای ذخیره اطلاعات شامل فیلم، موسیقی، متن و... محسوب می شود که به لحاظ سایز و اندازه مشابه CDهای قدیمی است اما حداقل شش برابر بیش از آن ظرفیت دارد.
در اوایل دهه ۱۹۹۰ دو استاندارد بسیار قوی برای ذخیره اطلاعات به شیوه نوری تدوین شده بود. یکی از آنها MMCD یا لوح فشرده چندرسانه یی بود که توسط شرکت سونی و شرکت فیلیپس پشتیبانی و ارائه می شد و دیگری نیز دیسک فراچگال بود که به دلیل حجم فراوان قابل ذخیره اطلاعات، چنین نامی به خود گرفته بود و توسط چندین شرکت از جمله توشیبا، هیتاچی، میتسوبیشی الکتریک، پایونیر، تامپسون و تایم وارنر پشتیبانی علمی و مالی می شد.
«لو گرستنر» مدیرعامل وقت شرکت IBM که در این میان نقش یک واسط معامله را بازی می کرد، تلاش هایی برای یکپارچه کردن این دو اختراع ارائه شده تحت عنوان یک واحد یگانه و همگون را صرف کرد و با صرف نظر کردن سونی و فیلیپس از تولید جدیدشان تولید شرکت توشیبا با نام ابتدایی EFMPlus روانه بازار شد.
نخستین مزیت این محصول در نگاه اول، مقاومت آن در مقابل خراش روی سطح ذخیره اطلاعات و بر جای ماندن اثر و لکه انگشتان دست بود. تغییر و تحول های بعدی این محصول به ظاهر ساده در سال ۱۹۹۵ نتیجه داد و در نهایت نخستین محصول DVD به تاریخ مه ۱۹۹۷ روانه بازار شد.
لفظ DVD بر اساس نظر کارشناسان، یک تلفیق نسبتاً نامانوس از عبارت دیسک ویدئویی دیجیتال یا Digital Videodisk نیز بود و هدف اصلی و ابتدایی آن هم جای دادن چندین تراک فایل تصویری و ویدئویی در یک حافظه واحد بود در حالی که پیش از آن، اغلب فیلم های دو ساعته یا چندقسمتی، به صورت چهار یا شش سی دی ارائه می شدند و این امر برای کاربران چندان جالب و خوشایند نبود.
با این اختراع که در ابتدا به نظر نمی رسید یک حافظه جانبی قوی و پرکاربرد برای انواع فرمت های فایل های کامپیوتر باشد، یک تحول قابل توجه در عرصه چندرسانه یی و انتقال اطلاعات ایجاد شد.
در حال حاضر بیشترین حجم قابل ذخیره روی یک حافظه DVD، ۱۷ گیگابایت است که به صورت دورو و دوطرفه روی هر دو لایه و سطح پشت و روی این حافظه ذخیره می شود و حدوداً معادل گنجایش ۲۰ سی دی معمولی است.