دانلود تحقیق موشک زمین به هوای سام

موشک زمین به هوای سام-6 موسوم به گینفول

موشک سام-6 را می توان رقیب روسی هاوک دانست که یک سر و گردن از آن قویتر است.

پروژه ساخت این موشک در دهه 1950 آغاز شد.

اولین تست آن در سال 1961 انجام گرفت که مشکلاتی از جمله نقص موتور آن آزمایش را ناموفق کرد.

ولی سرانجام پس از رفع نواقص در سال 1966 با موفقیت آزمایش شده و سپس به تولید انبوه رسید.

در سال 1977 هم نوع ارتقا یافته این موشک با موفقیت آزمایش شد که تواناییهای بیشتری نسبت به نوع قبلی دارا بود.

در ضمن نوع مخصوص نیروی دریایی این موشک با کد سام-ان-3 شناخته می شود.

به هر حال این موشک هم اکنون نیز جزو خطرناکترین سیستمهای پدافند ضد هوایی محسوب می شود که در صورت استفاده صحیح دقت آن تقریبا 100٪ است.

لازم به ذکر است که در جنگ 1973 بین اعراب و اسراییل ، مصر با استفاده تقریبا حرفه ای از این موشک 64 فروند جنگنده اسراییل را تنها با شلیک 95 موشک سرنگون ساخت!

مشخصات این سام-6 عبارتند از :
کشور سازنده : شوروی سابق
نوع ماموریت : انهدام انواع هواپیما در ارتفاع متوسط + انهدام موشکهای کروز
طول : 5.8 متر قطر : 33.5 سانتیمتر
وزن : 599 کیلو گرم
حداکثر برد : 24 الی 28 کیلومتر
حداکثر ارتفاع اثر : 12 الی 14 کیلومتر
سرعت : 2.8 ماخ
وزن کلاهک : 59 کیلوگرم
بازه زمانی شلیک : 20 ثانیه
نوع سیستم هدایتی : semi-active radar homing
(on recently upgraded complexes TV/optical seeker introduced)
For protection aganst anti-radar missiles seeker of SAM can lock

 

سامانه سام ۶ متعلق به ایران

شاهین شب F-117A [هواپیما نظامی]
 

 

سیاه بی نظیرنامرئی

طولانی ترین پروازش را به مدت هجده و نیم ساعت بدون توقف از پایگاه هوایی هولمان(Holloman) به سمت کویت انجام داد که این رکورد بین هواپیماهای تک سرنشینه هنوز پابرجاست

در سال ۱۹۷۵ میلادی، مهندسان بخش گسترش پیشرفته شرکت لاکهید مارتین «معروف به Skunk Works» تصمیم به ساخت جنگنده ای با کمترین سطح مقطع راداری(Radar- Cross-Section) گرفتند، تا کاملاً از دید رادارهای دشمن در امان و همچنین تیزپرواز و دقیق نیز باشد.

تکنیکی که این مهندسان پیش گرفتند، بیشتر شبیه تراشیدن یک قطعه الماس بود و در نظر داشتند هواپیمایی بدون هیچ خمیدگی طراحی کنند که تا آن زمان از ذهن دیگران به دور بود.

در سال ۱۹۷۵ میلادی، مهندسان بخش گسترش پیشرفته شرکت لاکهید مارتین «معروف به Skunk Works» تصمیم به ساخت جنگنده ای بــــــا کمترین ســطح مقطع راداری(Radar- Cross-Section) گرفتند، تا کاملاً از دید رادارهای دشمن در امان و همچنین تیزپرواز و دقیق نیز باشد.

تکنیکی که این مهندسان پیش گرفتند، بیشتر شبیه تراشیدن یک قطعه الماس بود و در نظر داشتند هواپیمایی بدون هیچ خمیدگی طراحی کنند که تا آن زمان از ذهن دیگران به دور بود.

طراحی به گونه ای بود که سطح رویی را اشکال ذوزنقه ای و مثلثی تشکیل می دادند و سطح زیرین بسیار صاف بود و توانایی پراکندن انبوه امواج رادارهای دشمن را داشت.

یکی دیگر از تکنیک های به کار گرفته شده استفاده از مواد جاذب امواج راداری (Radar Absorbent Material) در بدنه اصلی بود تا بتواند نیروی این امواج را بگیرد و اجازه بازگشت کامل به آنها ندهد.

از بزرگترین مشکلات طراحی با چنین سطح بدنه و بالی، پایداری هواپیما بود که نباید دچار پیچش های خطرناک (pitch، roll) می شد.

در اوایل سال ۱۹۷۷ بخش تحقیقات دفاعی پیشرفته (DARPA) آمریکا طی قراردادی درخواست ساخت دو هواپیمای قابل پرواز (با مقیاس ۶۰ درصد) را با نام پروژه (have-blue) از شرکت لاکهید کرد.

بعدها این پروژه به بخش فرماندهی سیستم نیروی هوایی منتقل شد.

قرار بود که نمونه پروازی اول برای ارزیابی مشخصات پروازی و نمونه دوم برای ارزیابی عکس العمل امواج راداری ساخته شوند.

موتورهایشان را شرکت جنرال الکتریک با مدل J-85 ساخت.

طراحی چرخ ها را از هواپیمای A-10 اعانه گرفت و سیستم هدایت الکتریکی (FBW) آنها را نیز از هواپیمای F-16 گرفته بودند.

صندلی پرتاب نیز مانند هواپیمای F-5 بود و در کل آن را می توان یک انتخاب از بهترین مشخصات هواپیماهای جنگنده آمریکایی دانست.

این هواپیما که به نام پروژه Have blue شروع به کار کرد، با عملی شدن طرح، نام F-117A را به خود گرفت.

شکل ظاهری اش با تمامی پرندگانی که تاکنون در آسمان مشاهده شده بود تفاوت داشت.

هزینه ساخت هر دو نمونه جمعاً ۳۷ میلیون دلار شد.

تمامی پروازهای ابتدایی و آزمایش آن کاملاً سری در یکی از مراکز آزمایشی به نام دریاچه گروم در نوادا انجام شد.

جنس بدنه F-117A را آلومینیوم و تیتانیوم تشکیل می دهند و پوشش خارجی را نوعی مواد خاص جاذب رادار می پوشاند که هنوز جنس این مواد برای کسی آشکار نیست و از اسناد سری نیروی هوایی به حساب می آید.

مدل موتورها عوض شد و از آن به بعد هر F-117 مجهز به ۲ موتور بدون پس سوز شرکت جنرال الکتریک با مدل F-404 GE-F1D2 است که مستقل از موتور هواپیمای F/A18(Hornet) با مدل F-404-GE-400 محسوب می شود.

این دو موتور در دو طرف بدنه اصلی قرار دارند.

هرکدام دارای یک ورودی مستقل هستند که یک چارچوب فلزی مشبک در جلوی هر ورودی قرار دارد و تا هنگامی که F-117 در ارتفاعات پایین پرواز می کند، صدای کمتری از موتورهایش خارج می شود و در این صورت رادارها نمی توانند به راحتی او را تشخیص دهند.

خروجی موتورها به گونه ای طراحی شده است که کمترین حرارت را از خود نشان می دهند و به همین خاطر رادارهای حساس حرارتی نمی توانند آن را ردیابی کنند.

با آمیخته ای از تکنیک ها و فناوری های رادارگریز (Stealth) از هر مترمربع این هواپیمای نامرئی تنها ۰۰۱/۰ متر آن برای رادارها مرئی و قابل دید است که در این صورت در فواصل بیشتر از ۸ تا ۱۶ مایل F-117 را فقط به صورت یک پرنده معمولی می بینند.

یکی از دلایل پایداری F-117 طراحی بی نظیر آیرودینامیکی و بالچه های عقبی است.

این بالچه ها تماماً قابل خم شدن هستند و به صورت V شکل در انتهای هواپیما قرار دارند.

کابین خلبان دید بسیار خوبی دارد و توسط ۵ قطعه شیشه ای شفاف محافظت می شود.

سقف کابین به سمت پشت باز می شود و لبه های دندانه ای دارد تا هنگامی که بسته می شود به صورت یکپارچه با بدنه اصلی به نظر نیاید و باز هم سطح مقطع راداری کم تر شود.

شیشه جلویی توسط پرده نازکی از طلا پوشیده شده تا امواج داخل کابین برای رادارها نمایان نشود وضعیتی برای F-117 مهیا شده که برای هر فرمان از ۴ سیستم پشتیبان بهره می برد و اگر هر یک از آنها عمل نکند، باز هم ۳ سیستم دیگر فرمان را اجرا خواهند کرد و در صورتی که مشکل حادی برای هواپیما به وجود آید و هر چهار سیستم از کار بیفتد سریعاً به خلبان فرمان پرتاب (eject) می دهد.

F-117 یک محفظه حمل تسلیحات داخلی دارد و از هیچ گونه آویزگاه (hardport) بهره نمی برد.

لبه درهای این محفظه نیز دندانه ای است به همان دلیل که برای کابین گفته شد.

هر محفظه توانایی حمل ۵۰۰۰ پوند بار را دارد و می تواند اکثر موشک های پیشرفته را نظیر GBU-10، GBU-12، GBU-27 و MK-84 (بمب هدایت شونده) و بمب نفوذی (بمبی که تا بخشی از زمین فرو می رود سپس منفجر می شود) BLU-109 با خود حمل کند.

برای کم شدن امواج راداری نمی تواند از رادارهای ناوبری و یا هدفیابی قوی استفاده کند و به جای آن از سیستمی پیشرفته به نامDLIR بهره می برد تا توسط لیزر، هدف را مشخص کرده و به آن هجوم آورد.

دوربین های بسیار قوی دید در شب دارد و می تواند در شب به دقت روز ایفای نقش کند به گونه ای که از ارتفاع ۲۵۰۰۰ پایی تنها با یک متر اختلاف هدف را ببیند .

F-117 فلپ (flap) ندارد و برای فرود با تنظیم سرعت (حدود ۱۸۵ مایل در ساعت) از یک چتر نیز استفاده می کند تا بر اثر مقاومت هوا از سرعت آن کاسته شود.

برای احتیاط دو چتر دارد تا اگر یکی از آنها عمل نکرد، خلبان با خطر مواجه نشود.

می تواند برد نامحدودی داشته باشد زیرا قابلیت سوختگیری در آسمان (Air Refueling) را دارد و به واسطه آن به هر میزان که بخواهد می تواند پرواز کند.

جایگاه سوختگیری هوایی در پشت کابین خلبان قرار دارد و به همین خاطر سوختگیری توسط F-117 برای خلبان کار مشکلی است زیرا با توجه به طراحی کابین هیچ گونه دیدی نسبت به بازوی سوختگیری در پشت سرش ندارد.

F-117 اولین پروازش را در نوادا و در تاریخ ۱۸ ژوئن سال ۱۹۸۱ تنها ۳۱ ماه پس از تصمیم ساخت آن انجام داد.

اولین F-117 در ۱۹۸۲ و آخرین آن در تابستان سال ۱۹۹۰ به یگان هوایی آمریکا پیوست.

اولین عملیاتش را در دسامبر ۱۹۸۹ علیه پاناما و در زمان ریاست جمهوری جورج بوش انجام داد.

در پاناما عملیات سختی نداشت زیرا هیچ دیوار دفاع هوایی مستحکمی وجود نداشت و F-117 با آرامش خاطر بر فراز آسمان آنجا پرواز می کرد و به پرتاب بمب های هدایت شونده مشغول بود.

از آن به بعد به عنوان یکی از حامیان نیروی هوایی آمریکا شناخته شد و توانست لقب شاهین شب (night Hawk) را بگیرد که به حق لقبی شایسته بود.

در عملیات طوفان صحرا که در عراق انجام شد، این شاهین تیزپرواز ۱۳۰۰ سورتی پرواز داشت و توانست ۱۶۰۰ هدف ارزشمند را مورد حمله قرار دهد.

شاهین شب تنها هواپیمایی بود که جواز حمله به بخش مرکزی شهر بغداد را دریافت کرد.

طولانی ترین پروازش را به مدت هجده و نیم ساعت بدون توقف از پایگاه هوایی هولمان(Holloman) به سمت کویت انجام داد که این رکورد بین هواپیماهای تک سرنشینه هنوز پابرجاست.

در سال ۱۹۹۹ ، ۲۴ فروند F-117 به خدمت نیروهای ناتو(NATO) درآمد که در پایگاه های آویونای (Aviona) ایتالیا و اسپانگدالم (Spangdahlen) آلمان قرار گرفتند و توانستند به عنوان پشتیبانی دقیق در ۲۴ مارس ۱۹۹۹ علیه یوگوسلاوی آغاز به کار کنند.

تاکنون F-117 با شاهین شب تمامی عملیاتش را با دقت و ظرافت انجام داده و هم اکنون در قرن جدید با وجود به روز کردن آنها توسط شرکت لاکهید مارتین باید منتظر آمار دقت عملکرد او باشیم.

جدول مشخصات هواپیما C-130 هواپیما Hercules [ نظامی] هواپیما C-130 Hercules با قابلیت ترابری و پشتیبانی اخیرا به تله های حرارتی جهت مقابله با تهدیدهای موشک های گرما یاب مجهزشده است.

مدل جی آن 180 اینچ (6/4متر)کشیده تر از مدل استاندارد آن است.این ویپگی باعث شده مدل جدید تبدیل به هواپیمای ترابری با قابلیتهای بیشتری شود.بهمین خاطر ایتالیا 22 فروند و نیروی هوایی سلطنتی انگلیس 25فروندودانمارک 3 فروند سفارش داده است.

این هواپیمای مجهزبه مجموعه ی بسیار پیشرفته ای از سیستم های ارتباطی ودفاعی شامل رادیوهای چند باندی یو و وی اچ اف وسیستم گیرنده ی هشدار لیزری است.این اولین هواپیمای سی-130است که هم سوخت گیر وهم سوخت رسان است.این هواپیما قادر به انجام عملیات راهبردی و یا ماموریت های حمل ونقل تاکتیکی با انعطاف پذیری زیاداست جمعا 118 فروندهواپیمای سی-130جی وسی سی 130 جی در دنیا تحویل داده شده اند.

در ضمن خاطر نشان می کنیم که نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران نیز46 فروند از این هواپیما مدل اچ وای رادر سال1976خریداری کرده که ازاین تعداد 22فروند در حال سرویس دهی می باشند .

راکت ضد موشک تور ام ۱ [مطالبی در باره موشکها و بمبها] این موشک ها که ناتو آن را موشک های گونتلت اس ای 15 (SA-15 Gauntlet) نامیده است، بر روی برخی کامیون های ویژه سوار می شوند و می توانند موشک های کروز را که تا ارتفاع 20 هزار متری پرواز می کنند، مورد هدف قرار دهند.

راکت ضد موشک تور ام ۱دارای بردی معادل 12 کیلومتر هست و بیشتر برای پشتیبانی نیروی زمینی مقابله با هواپیما ها و بالگردهای دشمن و حفاظت از پایگاها به کار میرود این راکت انداز به خاطر اینکه می توان آن را در هر نقطه که لازم شد مستقر کرد و جای ثابتی ندارد و این یکی از امتیازات این راکت انداز هست که امکان ساقط کردن این راکت انداز را به حداقل می رساند.

سرعت موشک های تور ام 1 700 متر در ثانیه هست که این یک امتیاز ویژه برای تور ام 1 هست تا مجال گریز را برای هواپیما ها و...

به حد پایینی برساند .

این موشکها می توانند تا 48 هدف را در ارتفاع شش هزار متری ردیابی کنند وتوانایی شلیک دو موشک همزمان به طرف هدف را داراست یکی از مزایای تور ام 1 نصب رادار در خود تور ام 1 هست که این مزیت سرعت عکس العمل این راکت انداز را به حد اکثر می رساند.سرعت واکنش تور ام 1 برای قفل شدن روی هدف بین 3 تا 10 ثانیه هست و مزیت دیگر آن انجام عملیات به صورت خود کار هست.

جمهوری اسلامی ایران هم طی قراردادی یک میلیار دلاری با روسیه تعداد قابل توجهی از این راکت انداز تحویل خواهد گرفت تا این سامانه را در اختیار نیروهای خود برای حفاظت از آسمان ایران قرار دهد.

برسی بمب های هیدروژنی [مطالبی در باره موشکها و بمبها] همجوشی هسته ای: همجوشی هسته ای بنیاد اصلی بمب هیدروژنی را تشکیل می دهد.

همان طور که از شکافته شدن هسته های سنگین «شکافت هسته ای) ، مقدار عظیمی انرژی حاصل می شود.

از پیوند هسته های سبک نیز انرژی بیشتری به دست می آید.

در هر یک از دو حالت هسته هایی با جرم متوسط تشکیل می گردد.

که جرم آنها کمتر از جرم اولیه ای است که برای تشکیل آنها به کار رفته است.

در حالی که در روش شکافتن ، ماده اولیه منحصر به اورانیوم و توریم است.

در روش پیوند هسته ای از هر اتم سبکی مثلا اتم هیدروژن می توان استفاده نمود.

بمب های هیدروژنی یا بمب H: بعد از انفجار یک بمب اتمی معمولی ، عمل سرد شدن به سرعت انجام می گیرد.

بنابرین ، باید فعل و انفعالاتی را در نظر گرفت که در آنها عمل پیوند به سرعت انجام گیرد.

اگر یک بمب اتمی را در مخلوطی از دوتریوم و تریتیوم محصور کرده و مجموعه را در یک محفظه بامقاومت مکانیکی زیاد قرار دهیم، پس ازانفجار بمب اتمی محیط مساعدی برای یک فعل و انفعال ترمونوکلئر ( فعل و انفعال هسته ای گرمازا) به وجود می آید و در اثر آن عمل پیوند هسته ها انجام شده و هلیوم به وجود می آید.

تریتیوم + دوتریوم اشکالات اساسی ساخت بمب هیدروژنی: تهیه بمب هیدروژنی دو اشکال عمده دارد که عبارتند از: اولا باید دوتریوم و تریتیوم را به حالت مایع به کار برد.

چون این دو عنصر در حالت معمول به صورت گاز هستند و در حرارت فوق العاده زیاد هم با کندی به هم پیوند می خورد.

و لذا مجبورند آنها را در حرارتی معادل 250 درجه سانتی گراد زیر صفر نگه دارند.

به طورری که وزن دستگاه لازم به وضع غیر عادی سنگین می شد.

و بمب با زحمت زیاد حمل و نقل می گردید و پرتاب آن به وسیله هواپیما بسیار مشکل بود.

ثانیا اگر چه تهیه دوتریوم سهل است اما تهیه تریتیم فوق العاده مشکل و پرخرج می باشد.

و برای تهیه آن باید در کوره اتمی عنصر لیتیم را به وسیله نوترون ، بمباران کنند که از تجزیه متوالی آب به وسیله جریان الکتریکی ، آب سنگین به دست می آید.

بطوریکه دوتریوم یکی از عناصر مرکب آن است.

از تجزیه آب سنگین «دوتریوم) به دست می آید.شرایط لازم برای انجام پیوند هسته ای: برای اینکه پیوند هسته ای انجام گیرد چه شرایطی لازم است؟

برای انجام عمل پیوند با هسته دو اتم را به شدت به هم بزنیم، تا به هم پیوند خورده و در هم ذوب شوند.

اما دافعه الکترواستاتیکی هسته ، مانع بزرگی در این راه جلوی پای ما گذاشته است.

در فواصل بینهایت نزدیک این دافعه فوق العاده زیاد است.

البته راه حل ساده ای به نظر می رسد بدین معنی که بایستی به هسته ها آنقدر سرعت دهیم که از این مانع رد شوند.

می دانیم که سرعت ذرات در هر گازی بستگی به درجه حرارت آن گاز دارد.

پس کافی است درجه حرارت را آنقدر بالا ببریم تا سرعت لازم برای عبور از این مانع به دست آید.

درجه حرارت لازم برای این کار چندین میلیون درجه سانتی گراد است و چنین حرارتی در کره زمین وجود ندارد.

اما اگر یک بمب اتمی در وسط توده ای از هسته های سبک منفجر شود ، حرارت فوق العاده ای که از انفجار بمب حاصل می شود، حرارت هسته های سبک را به قدری بالا می برد که پیوند آنها را امکان پذیر سازد.

این موضوع اساس ساختمان بمب حرارتی و هسته ای (ترمونوکئر) می باشد.

همان طوری که در کبریت عادی برای آتش گرفتن ابتدا فسفر موجود در آن بر اثر مالش محترق می شود و آنگاه گوگرد را روشن می سازد، در بمب های (حرارتی و هسته ای ) نیز ابتدا یک بمب اتمی معمولی منفجر می شود و در نتیجه انفجار توده ای از اجسام سبک را به حرارت فوق العاده ای می رساند به طوری که هسته های آنها به هم می پیوندند و آنگاه انفجار مهیب تری انجام می گیرد.

هیدروژن مورد نیاز در واکنش همجوشی هسته ای: هیدروژن موجود در تمامی آبهای اقیانوس ها یکی از مواد اولیه روش پیوند هسته هارا تشکیل می دهد.

هیدروژن سنگین که نسبت به هیدروژن معمولی فوق العاده نایاب است برای پیوند بسیار نا مناسب ترند.

و با وجودی که در هر 6400 اتم هیدروژن ، فقط یک اتم آن هیدروژن سنگین می باشد، بنابرین مقدار هیدروژن موجود در اقیانوس ها بسیار کافی است.

هواپیمای سوئدی گریپن JAS-39، [هواپیما نظامی] هواپیمای سوئدی گریپن با کد JAS-39، اولین جنگنده نسل جدید چند ماموریته با قابلیت تغییر پذیری بالا است که وارد خدمت شده است.

این هواپیما، جنگنده ایست که برای مقابله با تهدید های هواپیماهای غرب دور، یعنی آمریکا که به سرعت در حال تولید جنگنده های پیشرفته و تجهیز ناوگان هوایی خود است، طراحی شده و از توانایی های بسیاری برخوردار می باشد.

خصوصیت بیشتر جنگنده های اروپایی این است که بیشتر جنگنده هایی سبک نسبت به همتایان آمریکایی خود و همچنین چابک و با قابلیت مانور بالا می باشند و دارای شعاع عملیاتی محدودتری نسبت به آنان می باشند.

سیستم های دیجیتالی و کامپیوتری که امروزه در همه هواپیماها به وفور یافت می شود، در این هواپیما به مفهوم وسیع تری استفاده شده است.

سیستم دیجیتالی مجتمع کلی این هواپیما، بیشترین سازگاری و توانایی مقابله با دشمن را برای این جنگنده فراهم می نماید.

خلبان چنین هواپیمایی، می تواند به راحتی اطلاعات تاکتیکی ماموریت خود را با هواپیماهای دوست به اشتراک بگذارد، بدون اینکه با به کارگیری این امواج توسط دشمن شناسایی شود.

مدل دو خدمه ای این هواپیما نیز برای انجام ماموریت های پیچیده تر که احتیاج به دقت عمل و تنظیم های فراوان دارد، موجود و در حال عرضه است.

این هواپیما، همانطور که در ابتدا بیان شد، جنگنده ای جوان و از نسل جدید می باشد که در سال 1997 به خدمت نیروی هوایی سوئد در آمد.

تاکنون کشورهایی مانند جمهوری چک، آفریقای جنوبی و مجارستان سفارش هایی را برای خرید این هواپیما و در نتیجه تقویت ناوگان هوایی خود داده اند که این هواپیما ها یا در حال تحویل یا در آینده تحویل خواهند شد.

این هواپیما در ماموریت های هوا به هوا قابلیت حمل موشک های معمول مانند سایدوایندر و آمرام را داشته و در عین حال، می تواند با بمب ها و موشک های هوا به زمینی مانند BK-90 و موشک های ضد تشعشع برای ماموریت های هوا به زمین تجهیز شود.

این جنگنده نیز طبق معمول همیشگی هواپیماهای جنگنده اروپایی از بال های دلتا شکل یا مثلثی که همه شما با آن آشنا هستید بهره مند بوده و سکان افقی انتهای هواپیما به جلو منتقل شده و از آن یک جنگنده کانارد ساخته است.

ظاهراً در حال حاضر این هواپیما در صدد اخذ گواهینامه ی فرود با ادوات پروازی در شرایط پرواز کور و آب و هوای بد و همچنین تجهیز به وسیله سیستم تشخیص دوست از دشمن IFF و ارائه مدل هایی نیز که نشان دهنده های آن ها از سیستم متریک مانند ارتفاع به متر و سرعت به کیلومتر در ساعت استفاده نکرده و از سیستم انگلیسی فوت و نات و ...

بهره جوید، می باشد.

این هواپیما قرار است که در آینده ای نزدیک به موتور های EJ200 (به کار رفته در جنگنده یوروفایتر تایفون) و GE-F414 (به کار رفته در هواپیمای اف-18 سوپر هورنت) مجهز شود.

این هواپیما، برای برخاستن از زمین، تنها به 800 متر باند نیاز دارد که این مقدار، طول بسیار بهینه ای برای تیک آف یک جنگنده است.

همچنین، در هنگام نشست، کانارد ها یا بالچه های جلو این هواپیما، به چرخیدن به سمت جلو، دماغه هواپیما و در نتیجه چرخ جلو را به پایین فشار داده و کارائی ترمز هواپیما را بالا می برند.

قدرت ترمز های این هواپیما به حدی موثر عمل می نماید که بدون داشتن سیستم معکوس کننده کشش موتور، می تواند در مسافتی که هواپیمای ویگن که دارای این سیستم است از حرکت باز می ایستد، متوقف شود.

این جنگنده، هواپیمایی با وزن حدود 6تن هواپیمایی بسیار سبک به شمار آمده و قادر است که در تمامی ارتفاعات با سرعت مافوق صوت پرواز کند، و در ضمن، طول آن نیز از 15 متر تجاوز نمی کند.

شاید نام این هواپیما تا حدودی برای شما عجیب باشد، نام «گریپن» در حقیقت همان موجود افسانه ای است که نصف تنه آن بدن شیر و نصف دیگر تنش بدن عقاب می باشد که موضوعی معمولی در مورد نام گذاری هواپیماهاست، چون بسیاری از شرکت های سازنده اغراق بسیاری در لقب دهی هواپیماهای ساخت خودشان انجام می دهند.

هواپیما جاسوسی SR-71 [هواپیما نظامی] هواپیمای لاکهید مارتین اس آر-71 (Lockheed Martin SR-71 Blackbird) که لقب آن بلک برد یا پرنده سیاه است، به نظر من ترسناک ترین و مخوف ترین هواپیمایی است که تا کنون به دست بشر ساخته شده است.

این هواپیمای جاسوسی، یکی که از سریع ترین هواپیماهای در حال خدمت جهان نیز می باشد، در ابتدا از آن به نام یا کد YF-12A یاد می شد.

این هواپیما از دو موتور پرات اند ویتنی JT11D-20A توربوجت به قدرت 14740 کیلوگرم (هر یک) برای پرواز بهره می برد.

این هواپیما محصول سال 1964 است و طول بال های آن به 17 متر و طول خود هواپیما به 32 متر می رسد.

این هواپیما در صورت تسلیح کامل می تواند 77 تن وزن در هنگام برخاست داشته باشد که اندازه قابل توجهی است.حداکثر سرعت آن به 3,200 کیلومتر بر ساعت رسیده و سقف پروازی آن 80,000 پا (25 کیلومتر) می باشد.

حداکثر برد این هواپیما 4,800 کیلومتر است و بالهای آن تماماً از تیتانیوم مقاوم در برابر حرارت ساخته شده و کلاً تعداد تولید شده از این هواپیما به حداکثر 35 عدد می رسد.

ضمناً خدمه این هواپیما از دو نفر تشکیل می شود.

خلبانان برای پرواز در چنین هواپیمایی نباید از 25 سال کمتر و از 35 سال سن بیشتر داشته باشند.

همچنین خلبانان این هواپیماهای ویژه، باید برای پرواز در سرعت های هایپر سونیک آموزش های خاصی ببینند و دوره های مخصوصی را طی نمایند.

اگر به بعضی از تصاویر گرفته شده از خلبانان آن ها توجه کنید، می بینید که لباس های آنان بیشتر به لباس فضانوردان می ماند تا خلبان یک هواپیما.

یکی از خلبانان این پرنده مخوف می گوید:"پرنده بسیار رامی است، البته برعکس قیافه آن.

ما در شب ها، بسیاری اوقات نمی توانیم سرعت را حس کنیم چرا که همه جا تاریک است و فقط هنگامی که یک لحظه نور چراغ شهر ها را می بینیم می توانیم تشخیص دهیم که با چه سرعتی در حال پرواز هستیم و سپس، دوباره در تاریکی فرو می رویم.

این هواپیما آن چنان ارزشمند است که یک بار، برای بلک برد من اتفاقی افتاد که کنترل هواپیما از دست من خارج شده بود و در این شرایط، قانوناً تنها کاری که خلبان باید انجام دهد این است که خود را از مخمصه نجات داده و بیرون بپرد، اما من طاقت نیاوردم که چنین پرنده گران قیمتی از دست برود و به چند تکه آهن پاره تبدیل شود، بنابراین تمام تجربه پروازی خودم را به کار گرفتم و هواپیما را سالم به زمین نشاندم، کاری که می توانست به قیمت جان من و همکارم تمام شود." گونه ای از این هواپیما نیز وجود دارد که دارای موتورهای رم جت است و توسط هواپیمایی کمکی به سرعت لازم دست پیدا کرده سپس از آن جدا شده و به ارتفاع 80,000 پایی شلیک می شود و از آن جا به پرواز خود ادامه می دهد.

این اسلحه، در دوران جنگ سرد به خدمت نیروی هوایی آمریکا در آمد و روس ها نیز تلاش زیادی کردند که آن را با موشک های خود ساقط نمایند، اما سرعت موشک های آن ها به این هواپیما نمی رسید، روس ها نیز که قبلاً هواپیماهای جاسوسی آمریکا مانند U-2 را شکار کرده بودند، می خواستند که این پرنده را نیز از پرواز کنار بکشند اما تلاش آن ها بی نتیجه ماند.

تنها رقیب (البته رقیب که چه عرض کنم، خاک زیر پا) SR-71، هواپیمای میگ 31 بود که البته باید در حقیقت در جوار این هواپیما تنها رخصت پرواز بگیرد و گرنه چنین هواپیماهای به این می مانند که تا ابد بی رقیب باشند.

هواپیما بمب افکن بی ۵۲ [هواپیما نظامی] هواپیمای بمب افکن B-52، بمب افکنی دور برد و در کلاس سنگین وزن است که می تواند گونه های مختلفی از ماموریت ها را به انجام برساند.

این هواپیما قادر به پرواز در سرعت های بسیار بالا، البته زیر سرعت صوت و در ارتفاع بالغ بر 50,000 پا پرواز بوده و توانایی حمل بمب های هسته ای یا اتمی و همچنین بمب های معمولی را نیز دارد.

هواپیمای بی 52 برای مدت بیش از 35 سال تنها بمب افکن دارای سرنشین سنگین وزن ایالات متحده بوده است.

این بمب افکن، قادر به پرتاب و شلیک بیشتر سلاح های موجود است و حتی بدین صورت، بیم آن می رود که پس از به روز ساختن سیستم های اویانیکی و پیشرانه ها و دیگر قمست های آن، این هواپیما تا سال 2045 نیز در خدمت باشد.

البته این بمب افکن آمریکایی را BUFF که مخفف عبارت Big Ugly Fat Fellow و به معنای مرد چاق گنده زشت است، نیز می نامند.

اولین مدل هواپیمای بی 52 در سال 1954، اولین پرواز خود را انجام داده و مدل B آن نیز در سال 1955 وارد خدمت گشت.

به طور کلی 744 بمب افکن بی 52 ساخته شده و آخرین گونه آن نیز که مدل H نامیده می شود، در سال 1962 تحویل شد.

این بمب افکن استراتژیکی، دارای بردی برابر با 14,162 کیلومتر است که از این رو، هواپیمایی میان قاره ای یا کانتیننتال گفته می شود.

البته این برد، در حالت بدون سوخت گیری هوا به هوا اندازه گیری شده است، و در غیر این صورت، برد این هواپیما، با سوخت گیری هوا به هوا می تواند نا محدود باشد.

در این هواپیما، از مدل جی به بعد تغییراتی در شکل بدنه مانند کوتاه تر شدن سکان عمودی یا همان پایدار کننده عمودی آن داده شد.

جنگنده۱- نوع۲ موتور تور بوفن F-404۲- مبنای قدرت۴/۱۹۳- طول۹/۳۴- ارتفاع۲/۱۳۵- فاصله دو سر بال۲۳۶۲۵۶- وزنمافوق صوت۷- سرعت