قمرها - مغناطیسی ۸ قمرها ۹ حلقه ها ۱۰ برخورد دنباله دار شومیکر-لوی ۹ ۱۱ ماموریتها به هرمز ۱۲ ادبیات ۱۳ منابع نگاه کلی معمولاً هرمز چهارمین شی درخشان آسمان میباشد (بعد از خورشید، ماه و ناهید) اگرچه گهگاه بهرام درخشان‌تر به‌نظر می‌آید.
جرم هرمز ۲٫۵ بار از مجموع جرم سیارت سامانه خورشیدی بیشتر است.
جرم هرمز ۳۱۸ بار بیشتر از جرم زمین است.
قطر آن ۱۱ برابر قطر زمین است.
هرمز می‌تواند ۱۳۰۰ زمین را درخود جای دهد.
میانگین فاصله آن از خورشید در حدود ۷۷۸ میلیون و ۵۰۰ هزار کیلومتر میباشد یعنی بیشتر از ۵ برابر فاصله زمین از خورشید.
ستاره‌شناسان با تلسکوپ‌های مستقر زمین و ماهواره‌هائی که در مدار زمین می گردند به مطالعه هرمز می پردازند.
ایالات متحده تا کنون ۶ فضاپیمای بدون سرنشین را به هرمز فرستاده است.
در ژوئیه ۱۹۹۴، هنگامی که ۲۱ تکه از ستاره دنباله دار شومیکر-لوی ۹ به اتمسفر هرمز برخورد،
ستاره‌شناسان شاهد رویدادی سیار تماشائی بودند.
این برخورد باعث انفجارهای مهیبی شد که بعضی از آنها قطری بزرگ‌تر از قطر زمین داشت.
ویژگیهای فیزیکی هرمز گوی غول پیکری از مخلوط گاز و مایع است و احتمالاً مقداری سطح جامد دارد.
سطح سیاره از ابرهای ضخیم زرد، قرمز، قهوه‌ای و سفید رنگ پوشیده شده است.
مناطق روشن رنگی «ناحیه» و قسمت‌های تاریک تر «کمربند» نامیده می‌شوند.
کمربندها و ناحیه‌ها به موازات استوای سیاره قرار دارند.
مدار و چرخش هرمز در یک مدار کمی بیضی شکل به دور خورشید می چرخد.
هر دور ۱۲ سال زمینی طول می‌کشد.
همچنان که سیاره به دور خورشید می گردد، به دور محور فرضی خود نیز می گردد.
چرخش هرمز به دور خود سریع‌تر از هر سیاره دیگری است.
چرخش هرمز به دورخود ۹ ساعت و ۵۶ دقیقه به طول می انجامد (مقایسه کنید با چرخش ۲۴ ساعته زمین به دور خود.)
دانشمندان نمی‌توانند به طور مستقیم سرعت گردش داخلی سیارات گازی شکل را اندازه‌گیری کنند و به طور غیر مستقیم اندازه گیری می کنند.
ابتدا سرعت متوسط چرخش ابرهای قابل مشاهده را اندازه‌گیری می‌نمایند.
هرمز به قدر کافی امواج رادیویی ارسال می‌کند که به وسیله رادیو تلسکوپ‌های زمینی دریافت گردد.
در حال حاضر دانشمندان از اندازه امواج برای محاسبه سرعت جرخش هرمز استفاده می نمایند.
قدرت امواج تحت تأثیر میدان مغناطیسی سیاره در یک الگوی ۹ ساعت و ۵۶ دقیقه‌ای که تکرار می گردد تغییر می کند زیرا سرچشمه میدان مغناطیسی هسته سیاره میباشد.
این تغییرات نشان دهنده میزان سرعت جرخش داخلی سیاره میباشد.
جرخش سریع هرمز باعث برآمدگی در استوا و پخی در قطب‌های آن می شود.
قطر استوا ۷ درصد بیشتر از قطر قطب‌ها میباشد.
جرم و چگالی هرمز از هر سیاره دیگری در سامانه خورشیدی سنگین‌تر است.
جرم آن ۳۱۸ بار بیش تر از زمین میباشد ولی با وجود جرم زیاد، نسبتاً دارای چگالی کمی میباشد.
متوسط چگالی آن ۱٫۳ گرم در سانتیمترمکعب میباشد یعنی اندکی بیشتر از چگالی آب.
چگالی هرمز در حدود یک چهارم چگالی زمین میباشد زیرا سیاره به صورت عمده از عناصر سبک هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است.
از سوی دیگر زمین عمدتاً از عناصر سنگین آهنی و سنگی تشکیل شده است.
عناصر شیمیائی سازنده هرمز بیش تر شبیه خورشید میباشد تا زمین.
احتمالاً هرمز دارای هسته‌ای از عناصر سنگین میباشد.
هسته احتمالاً ترکیبی مشابه هسته زمین اما ۲۰ تا ۳۰ برابر سنگین‌تر میباشد.
نیروی جاذبه در سطح سیاره ۲٫۴ برابر بیش تر از سطح زمین میباشد.
یعنی شئی که روی زمین ۱۰۰ کیلو گرم وزن دارد، در روی هرمز وزنی برابر با ۲۴۰ کیلو خواهد داشت.
جو هرمز تشکیل شده است از ۸۶ درصد هیدروژن ۱۴ درصد هلیوم و مقدار ناچیزی متان ، آمونیاک ، فسفین ، آب ، استلین ، اتان ، ژرمانیوم و مونو اکسید کربن .
درصد هیدروژن بر پایه تعداد مولکول‌های موجود در جو میباشد تا جرم کلی آنها.
این سیاره از لایه های رنگی از ابرها در ارتفاعات مختلف تشکیل شده است.
مرتفع ترین ابرهای سفید از کریستال‌های منجمد آمونیاک تشکیل شده‌اند.
قسمت‌های تاریک‌تر و ابرهای کم ارتفاع‌تر در کمربندها واقع شده‌اند.
پایین ترین سطحی را که می توان مشاهده کرد ابرهای آبی رنگ تشکیل داده‌اند.
دانشمندان انتظار کشف ابرهای آب‌دار را در ۷۰ کیلومتری سطح زیرین ابرهای آمونیاکی دارند.
هر چند که تاکنون چنین سطحی کشف نشده است.
لکه بزرگ سرخ تصویری که فضا پیمای ویه جر 1 در 25 فوریه سال 1979 از فاصله 9.2 ملیون کیلومتری از هرمز گرفته است کوچک‌ترین جزییات قابل مشاهده دارای عرضی به اندازه160 کیلومتر میباشد بارزترین جلوه سطح هرمز لکه بزرگ سرخ آن میباشد که توده گاز چرخانی است که شباهت به گردباد دارد.
قطر این لکه سه برابر قطر زمین است.
رنگ لکه معمولاً از قرمز آجری به قهوه‌ای کمرنگ تغییر می‌کند و گاه این لکه کاملاً محو می گردد.
رنگ آن احتمالاً ناشی از مقدار کم فسفر و گوگرد در کریستال‌های آمونیاک میباشد.
سرعت چرخش لکه در لبه آن در حدود ۳۶۰ کیلومتر در ساعت است.
این لکه در فاصله یکسانی از استوا به آرامی از شرق به غرب حرکت می کند.
ناحیه‌ها و کمربندها و لکه بزرگ بسیار پایدار و مشابه سیستم چرخش زمین میباشد.
از زمانی که منجمان در سال ۱۶۰۰ از تلسکوپ برای مشاهده استفاده نموده‌اند این خصوصیات تغییرات چندانی نداده‌اند.
دما دمای هوا در ابرهای بالائی هرمز در حدود ۱۴۵- درجه سانتی‌گراد میباشد.
اندازه‌گیری‌ها نشان می دهد که دمای هرمز با افزایش عمق در زیر ابرها افزایش می‌یابد.
دمای هوا در سطحی که فشار اتمسفر ۱۰ برابر زمین میباشد، به ۲۱ درجه سانتی‌گراد می رسد.
دانشمندان فکر می‌کنند که اگر هرمز دارای گونه‌ای از حیات باشد، حیات در این سطح ساکن خواهد بود، چنین حیاتی در گاز خواهد بود زیرا در این سطح هیچ قسمت جامدی وجود ندارد.
دانشمندان تا کنون هیچ مدرکی از حیات برروی هرمز نیافته اند.
نزدیک مرکز سیاره دما بسیار بیشتر میباشد.
دمای هسته در حدود ۲۴ هزار درجه، یعنی داغ‌تر از سطح خورشید میباشد.
ستاره‌شناسان عقیده دارند که خورشید، سیارات و دیگر اجسام منظومه شمسی از چرخش ابرهائی از گاز و غبار شکل گرفته اند.
جاذبه گازی و ذرات غبار آنها را به صورت ابرهای ضخیم گوی مانند از مواد در آورد در حدود ۴،۵ میلیارد سال پیش مواد به هم فشرده شدند تا اجسام متعدد منظومه شمسی به وجود آمدند.
فشردگی مواد تولید حرارت نمود.
حرارت بسیاری هنگامی که هرمز شکل گرفت تولید شد.
میدان مغناطیسی هرمز نیز همانند زمین و اکثر سیارات، مانند یک آهنربای بزرگ عمل می کند.
میدان مغناطیسی هرمز ۱۴ بار قوی‌تر از زمین میباشد.