استاد شهریار
سید محمد حسین بهجت تبریزی در سال 1285 شمسی در شهر تبریز دیده به جهان گشود.پدر وی حاجی میرآقا خشگنابی است که از سادات خشگناب ( قریه نزدیک قره چمن ) و از وکلای ممیز دادگستری تبریز و مردی فاضل و خوش محاوره و از خوش نویسان دورهً خود و با ایمان و کریم الطبع بوده است و در سال 1313 مرحوم و در قم مدفون شد.
شهریار تحصیلات خود را در مدرسه متحده , فیوضات تبریز و دارالفنون تهران خوانده و تا کلاس آخر مدرسهً طب تحصیل کرده است ولی در سال آخر دست تقدیر او را به دام عشقی نا فرجام گرفتار ساخت و این ناکامی موهبتی بود الهی, که آتش درون و سوز التهاب شاعر را شعله ور ساخت و در سلک صاحبدلان در آمد.
وی ابتدا در اشعارش بهجت تخلص می کرد.
ولی بعدا دوبار برای انتخاب تخلص با دیوان حافظ فال گرفت و یک بار مصراع:
«که چرخ این سکه ی دولت به نام شهریاران زد»
و بار دیگر
«روم به شهر خود و شهریار خود باشم»
آمد از این رو تخلص شعر خود را به شهریار تبدیل کرد.
شهریار برای گذراندن زندگی خود و خانواده اش چند سالی در ادارهً ثبت اسناد نیشابور و مشهد خدمت کرد و در سال 1315 در بانک کشاورزی تهران به ادامه شغل دولتی پرداخت.
شهرت شهریار تقریباً بی سابقه است، تمام کشورهای فارسی زبان و ترک زبان، بلکه هر جا که ترجمهً یک قطعه او رفته باشد، هنر او را می ستایند.
منظومهً «حیدر بابا» نه تنها تا کوره ده های آذربایجان، بلکه به ترکیه و قفقاز هم رفته و در ترکیه و جمهوری آذربایجان چندین بار چاپ شده است، بدون استثنا ممکن نیست ترک زبانی منظومه حیدربابا را بشنود و منقلب نشود.
شهریار بی گمان در شاعری استعداد درخشان داشت.در سراسر اشعار وی روحی حساس و شاعرانه موج می زند, خوابی که شهریار در دوران نوجوانی دیده را می توان به شهرتی که پیدا کرد تعبیر نمود.
وی در سیزده سالگی موقعی که با قافله از تبریز به سوی تهران حرکت کرده بود، در اولین منزل بین راه «قریه باسمنج» دیده است؛ و شرح آن این است که شهریار در خواب می بیند که بر روی قلل کوهها طبل بزرگی را می کوبند و صدای آن طبل در اطراف و جوانب می پیچد و به قدری صدای آن رعد آساست که خودش نیز وحشت می کند.
در سراسر اشعار وی روحی حساس و شاعرانه موج می زند, که بر بال تخیلی پوینده و آفریننده در پرواز است.و شعر او در هر زمینه که باشد از این خصیصه بهره ورست و به تجدد و نوآوری گرایشی محسوس دارد.شعرهایی که برای نیما و به یاد او سروده و دگرگونیهایی که در برخی از اشعار خود در قالب و طرز تعبیر و زبان شعر به خرج داده, حتی تفاوت صور خیال و برداشت ها در قال سنتی و بسیاری جلوه های دیگر حاکی از طبع آزماییها در این زمینه و تجربه های متعدد اوست.قسمت عمده ای از دیوان شهریار غزل است.سادگی و عمومی بودن زبان و تعبیر یکی از موجبات رواج و شهرت شعر شهریار است.
شهریار با روح تاثیرپذیر و قریحه ی سرشار شاعرانه که دارد عواطف و تخیلات و اندیشه های خود را به زبان مردم به شعر بازگو کرده است.
از این رو شعر او برای همگان مفهوم و مأنوس و نیز موثر ست.
شهریار در زمینه های گوناگون به شیوه های متنوع شعر گفته است شعرهایی که در موضوعات وطنی و اجتماعی و تاریخی و مذهبی و وقایع عصری سروده, نیز کم نیست.
تازگی مضمون, خیال, تعبیر, حتی در قالب شعر دیوان او را از بسیاری شاعران عصر متمایز کرده است.
شهریار در زمینه های گوناگون به شیوه های متنوع شعر گفته است شعرهایی که در موضوعات وطنی و اجتماعی و تاریخی و مذهبی و وقایع عصری سروده, نیز کم نیست.
تازگی مضمون, خیال, تعبیر, حتی در قالب شعر دیوان او را از بسیاری شاعران عصر متمایز کرده است.
نمونه ای از شعر او: در ورود بمدینه طیبه سلام ای سرزمین وحی و الهام سلام ای شهر شاهنشاه اسلام سلام ای پایتــخت پادشاهــی سلام ای پایــه عرش الهـــی سلام ای کان المــاس فتــوت سلام ای کـاخ سلطان نبــوت سلام ای ســر در کاخ خدائــی حــــریم بارگــــــاه کبریـــائی سلام ای مشرق مشکوه ایــمان سلام ای عرشه قنـدیل رحـمان چه روحــی خفتــه در آنیت تـو ملائک محــو روحانیــت تـــو خبرداری که با این شوق مدهوش چه جائـی راگرفتستی درآغوش در اینجا خفتــه آن آرام جانـــها کــه دارد از ملائک پاسبانـــها چه روحــی قدسی اینجا آرمیــده چــــه روحانیتی در وی دمیــده تو گوئی غرفه ها مهد فرشته است بهـــر در آیت غفران نوشته است در و پیکـر همه آیــات و الـــواح شبستانهـــا عبـــادتگـــاه ارواح چه شهری!
جنت الماواست گوئــی چه نخلی!
سدره و طوباست گوئی چـه خاکــی و چـه اقبـالی خدا داد که چندیـن بوسه در پای نبـی داد نشــــان پـای پیغمبــر بخاکــش ثریا سرمه سای از خاک پاکـــش در اینجــا بـرق زد شمشیر اسـلام شـــرار خـرمـن اضغاث و احـلام نبــی اینجا شبــی را خفت مهمان سحر برخاست با شمشیر و فرمـان علــی اینجـا امیــرالمؤمنین شــد سپهسالار شاهنشــاه دیــن شــد بلـی سلطان دیــن بــارای سلمان به خندق کنــدن اینجا داده فرمان خدایـــا ما هم از آن آب و خاکیـم ز آب و خاک این سلمـان پاکیم صفــای علم و ایــمان بخش ما را خداوندا به سلمــان بخــش ما را در راه زندگانی جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را نجستم زندگانـــی را و گم کـردم جوانی را کنون با بار پیــری آرزومندم که برگـردم به دنبال جوانـــی کـوره راه زندگانــــی را به یاد یار دیرین کاروان گم کـرده راهانـم که شب در خــواب بیند همرهان کاروانی را بهاری بود و ما را هم شبابی و شکر خوابی چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون جوانی را چه بیداری تلخی بود از خواب خوش مستی که در کامم به زهر آلود شهد شادمانــی را سخن با من نمی گوئی الا ای همزبـان دل خدایــا بــا کـه گویم شکوه بی همزبانی را نسیم زلف جانان کو؟
که چون برگ خزان دیده به پای سرو خود دارم هوای جانفشانـــی را به چشم آسمانـی گردشی داری بلای جان خدایـــا بر مگردان این بلای آسمانـــی را نمیری شهریار از شعر شیرین روان گفتـن که از آب بقا جوئیـــد عمــــر جاودانـی را استاد شهریار سرانجام پس از 83 سال زندگی شاعرانه پربار و پرافتخار در 27 شهریور ماه 1367 به ملکوت اعلا پیوست و پیکرش در مقبره الشعراء تبریز که مدفن بسیاری از شعرا و هنرمندان آن دیار است به خاک سپرده شد.