جمال الدین اصفهانی
جمال الدین محمد بن عبدالرزاق اصفهانی بیشتر عمر خود را در اصفهان بزرگری و نقاشی و عاقبت بشاعری گذراند و علاوه بر آل صاعد و آل خجند بعضی از ملوک باوندی طبرستان و سلجوقیان عراق و اتابکان آذربایجان و عراق را نیز مدح گفت .
شعرش خالی از تکلف و روانست .
در قصائد خود گاه از سنائی و گاه از انوری تقلید کرده است.
با اینحال مضامین و موضوعات تازه بسیار در اشعار خویش دارد.
در غزل بمرحله بلندی از کمال نزدیک شده و در سایر انواع شعر نیز آثار دل انگیزی بر جای نهاده است .
در باره احوال او رجوع کنید به مقدمه دیوان جمال الدین اصفهانی ،چاپ تهران ، 1320 و به تاریخ ادبیات در ایران ، ج 2 ص 731-733.
رستاخیز چودر نو رددفراش امر کن فیکون سرای پرده سیماب رنگ آینه گون چو قلع گردد میخ طناب دهردورنگ چهار طاق عناصر شود شکسته ستون نه کله بندد شام از حریر غالیه رنگ نه حله پوشد صبح از نسیج سقلاطون مخدرات سماوی تتق بر اندازند بجا نماند این هفت قلعه مدهون بدست امر شود طی صحایف ملکوت بپای قهر شود پست قبه گردون عدم بگیرد ناگه عنان دهر شموس فنا در آرد در زیرران جهان حرون فلک بسر برد اطوار شغل کون و فساد قمر بسر برد ادوار عاد کالعر جون نه صبح بندد بر سر عمامه های قصب نه شام گیرد بر کتف حله اکسون