سکولاریزم: «مکتب جدایی دین از سیاست»
سکولاریزم در معنی وسیع خود به توسعه اومانیزم اشاره دارد که در آن مردم شروع به نشان دادن علاقه بیشتر به دستاوردهای دنیوی و امکان ارضای خاطر در این جهان کرده اند.
سکولاریزم بر تمام ابعاد فرهنگی، سیاسی و اجتماعی اثر می گذارد و در تمام ابعادش حرکتی از تعلق خاطر به جهان دیگر به تاکید بر زندگی در زمین بوده است.
احیای دینداری مدرن نیز همان ابعاد سکولاریزم را دارد.
نظام سیاسی امریکا به خاطر جدایی دین از سیاست در قانون اساسی آن مدت طولانی مورد توجه قرار گرفته است.
برای آنها گسترش سکولاریزم در سراسر تاریخ تقریباً یک امر بدیهی است.
انسان غربی مدرن، تحت تاثیر فلاسفه روشنگری قرن هجدهم دیرزمانی است که اومانیسم را بر اساس خرد و عقلانیت علمی به عنوان پایه ای برای توضیح تاریخ و تبیین جامعه و زندگی مطلوب جایگزین ایمان کرده است.
انسان غربی، با همسنگ پنداشتن مدرنیته با تجربه غرب، یک روند جهانی سکولاریزاسیون را همگام با گسترش نوسازی در سراسر جهان پیش بینی می کند.
انسان غربی، با همسنگ پنداشتن مدرنیته با تجربه غرب، یک روند جهانی سکولاریزاسیون را همگام با گسترش نوسازی در سراسر جهان پیش بینی می کند.
با این حال هیچ کس نمی تواند تاثیر دین در سیاست خاورمیانه را به عنوان یک عامل مزاحم یا یک پدیده جزئی کنار بگذارد.
چشمگیرترین روند سکولاریزم در ایران در سال 1366 روی داد که مبارزاتی بر سر سیاست های دولتی و سازگاری آنها با قوانین دینی در جریان بود.
از قبیل مالکیت خصوصی و ملی کردن تجارت خارجی.
در این میان رهنمودهای (آیت الله) خمینی دارای مضامین عمیقاً سکولار و روشنگر بود.
او در نامه ای استدلال کرد که اگر مصلحت حکم کند در آن صورت دولت حق دارد بنا به مصلحت (!!!!!) عمل کند تا شریعت (که البته خود انحراف یافته این حکم را در جامعه امروز مشاهده می کنیم) اگرچه بیان و لحن نامه مذهبی بود ولی ملاحظه ای دنیوی مفاد آنها را تشکیل می داد: رفاه بخش های محروم تر جامعه.
امروزه ما شاهد مرگ سکولاریزم در ایران نیستیم.
اما قابل ذکر است که هر حرکتی که بخواهد به موفقیت برسد باید به ارزش ها و آرمان های توده احترام بگذارد.
منابع: لیبرال ناسیونالیسم در ایران مؤلف: دکتر سوزان سیاوشی ترجمه: دکتر علی محمد قدسی به نام خدا خودسوزی انجمنی این دردنامه را تلخ کامانه هنگامی و در هنگامه ای می نویسم که پس از ورود به انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران به جای خردورزی، شاهد خودسوزی هایی بودم که ناچار از قلم خواستم تا بر آتش درونم آب لطفی بزند و آن حکایت های آتشین را بر صفحه کاغذ نگارد: از این سموم که بر طرف بوستان بگذشت عجب که رنگ گلی ماند و بوی نسترنی به صبر کوش تو ای دل که حق رها نکند چنـین عـزیز نـگینی به دسـت اهـرمنی معلوم نیست کدام یک از ما باید به دیگری تسلیت بگوید؟
غم آن قدر بزرگ است که هیچ دلی با همه وسعت، نمی تواند آن را در خود جای دهد.
راقم این سطور نه فقط در غم دانشجویان که در غم دانش نشسته و نه فقط از ظلم ظالمان رنجیده که از ریختن قبح ظلم رنجیده تر است.
ندای سیاست در کردن و دانش اندیش را زیر لگد گرفتن، ارباب دلیل را ذلیل سیاست کردن، وحشت را به جای وحدت نشاندن، دین فروشی مشتی دنیا طلب که از حرج کردن سرمایه های قدسی پروار پرهیزی ندارند چندی است که دل صاحب این قلم را به درد آورده است و با این همه خشم خود فرو خورده و سرکشی تعصب را به چوبدستی خرد و ادب رام کرده است.
توصیه من به آن خردسوزان این است که: از یاد نبرید آن زمستانی بی رحم اختناق را و آن فرهنگ ستیزی و دانشگاه سوزی ها را.
آن نفس ها که در سینه اهل قلم حبس شد و به یاد آورید آن دهان های دوخته و روان های سوخته و قلم های شکسته را و ببخشایند بر بانیان و حامیان آن اساس جور.
بیش از این خود را نفرین پنجره های باز و آب های زلال و آینه های تابناک مبتلا نکنید.
به کاهلی بنشینم که این عجب کاری است عجب تویی که هوای چنین عجب نکنی